“Sorry vader”

Moederdag is mooi! Een tekening van Chris met de post en een cadeau voor mezelf gekocht, schoenen! Een zoen van mijn zoons en een ontbijtje van mijn man. Met een mooie bos stap ik in de auto naar mijn eigen moeder! Gezellig in de tuin met koffie en een taartje met mijn twee broers en mijn ouders op voldoende afstand, genieten van de laatste warmte voorlopig.

Deze maandag wordt er weer geboord, omdat het installeren van de airco’s wordt afgerond. Vorige week heeft mij een lesje geleerd, ook omdat er weer een ‘lege’ dag is voor Felix en Marieke. Dus stap ik met hen in de auto naar mijn vriendin in Friesland, een uur rijden, is prima te doen. Ruimte genoeg daar en Sheila kan mee. Daarmee heeft mijn oudste zoon Piet ook het rijk voor zich alleen. De wereld is niet eerlijk in deze Corona tijd en voor hem als eerstejaars student ook niet. Vier maanden studie is nu in vijf weken gepropt, de stress is toegeslagen. Als wij vertrekken, heeft hij ook rust om te studeren.

Het is me gelukt, mijn gezinsagenda van 2014 heb ik weer in elkaar geplakt, alle 52 weken. Het maakt mij niet uit, dat het een gehavend boekwerk is geworden. De inhoud is weer zichtbaar en daar gaat het mij om. Felix houdt hier andere ideeën op na, alles moet netjes en heel zijn. Kapot staat gelijk aan weggooien. Zo was zijn ‘bijbel’, de Atlas, minimaal geschonden en dus moest er een nieuwe komen. De ‘oude’ heeft hij helemaal verscheurd, terwijl ik dacht dat het een mooi reserve exemplaar kon zijn.  Deze atlas is een prachtig A5 boek. Geen foto’s, nee prenten. Per wereld deel staan er een aantal landen uitgebeeld. Allemaal leuk, maar de Verenigde Staten van Amerika is voor hem ‘het beloofde land’. Daar wil hij heen, dat vertelt hij hier bijna elke dag al zeker zo’n twee jaar. “Dit is heel ver Felix, dan moet je heel lang in het vliegtuig”, maar het maakt niet uit, het is een obsessie. Ooit liet hij mij een You tube filmpje zien, waarin jongens met skateboard heel New York doorgingen en ‘highlights’ bezochten. Fantastisch! “McDonalds is in Japan, Nederland, China, Italië, máár McDonalds is in Amerika!” Daarmee bedoelt hij dat deze fast-food keten uit de USA komt en is trots om te vertellen dat hij dit weet. Momenteel vertelt hij ons veelvuldig: “Amerika heeft computer uitgevonden: Apple, Amazon, Facebook, Instagram en ‘witte’”! Ik moest even nadenken over de laatste: “Twitter?” Ja dat was ‘m! Recentelijk zei hij opeens: “Ik lust Amerika!”. Ik kon mijn lachen inhouden,  geniet ook van dit verkeerde taalgebruik. Hij probeert emotie te brengen in zijn woorden en toont zo op zijn manier zijn liefde voor de USA. Ik leg uit: “Beter is ‘ik houd van Amerika’, Felix, ‘ik lust’ zeg je bij eten, dus ‘ ik lust pasta!’ Oké?!” Dat begreep hij wonderwel snel. Toen de Corona kwam met de lockdown was er een nieuw excuus, er gaan geen vliegtuigen, vertelden we opgelucht dat we hier even vanaf zijn. Een vriendin van mij woonde tot augustus vorig jaar vlakbij New York en de verleiding was groot de tocht te ondernemen, maar de angst te groot om het echt te doen. Maar toen we tijdens onze avondwandeling haar man tegen kwamen met hun hond, kon Felix eindelijk zijn langgekoesterde wens uitspreken: “Mag ik mee naar Amerika?”. Lachend antwoordde de vriend: “Wij willen ook naar Amerika, maar er gaat geen vliegtuig!” Jammer, maar helder. Laatst was Ronald het zat en zei “We gaan NIET naar Amerika!” Met z’n handen voor z’n oren droop Felix af, maar de uitgestelde reactie kwam wel. Resoluut en gespannen komt hij zijn kamer uit en knijpt Ronald hard, die hier niet meer op had gerekend. En weer later op de avond komt Felix naar Ronald en zegt: “Sorry vader!”.  Helaas gaat het ook op de opvang voor het eerst mis. In de auto zet de begeleider muziek van Michael Jackson op en vraagt Felix: “Ben jij fan van Michael Jackson?” Deze vraag wordt totaal onverwachts beantwoord met een kneep in zijn arm. De man begrijpt het niet, niemand toch?! Veel later tijdens het koken, komt Felix naar de begeleider toe en zegt: “Sorry!”. Het feit dat Felix vanuit zichzelf nu excuses aanbiedt, is een heel belangrijk voor zijn toekomst. Ik zie vaak momenten bij Felix dat hij moeite doet zich in te houden, zichzelf onder controle te houden, zichzelf letterlijk verbijt door in zijn eigen vinger te bijten. Een trillend been of wiegend lichaam, het is zielig, het zit binnen in hem en hij moet het leren: zich te beheersen, dat weet Felix.

Onbegrijpelijk

Woensdag is mijn vrije dag sinds vorige week, Marieke is naar de noodopvang op school en Felix naar de dagbesteding. Wel eerst Felix naar Woerden brengen en terug, maar toch om 10.30 uur terug en dan kan ik mijn dag zelf indelen tot 15 uur. Vandaag lijkt ‘mijn’ dag niet te lukken. Ten eerste ben ik heel moe, als ik ga zitten achter mijn laptop, merk ik dat er niets uit mijn hoofd en handen komt op het toetsenbord. Mijn lichaam stribbelt tegen, ik wil vandaag overdag bijtanken door te slapen. Maar er is een karwei te klaren, ik moet het matras van Felix afvoeren en een nieuwe kopen. Al tijden hangt er namelijk een urine lucht in zijn kamer. Toen ik dit ’s ochtends ontdekte ergens rond Kerst, ontkende Felix in alle toonaarden dat hij in zijn bed had geplast. Het ging zelfs zover, dat hij Piet ervan betichtte  ’s nachts in zijn slaapkamer te zijn geweest: Piet had toen geplast. Felix jokt nooit, dacht ik. Mijn associatie was dat Piet toch in een beschonken bui de verkeerde deur had genomen. Het toilet is om de hoek van Felix. Als ik vraag Piet of er een kans is dat hij dit gedaan heeft, ontkent hij ten stelligste en als ik verder vraag wordt hij eerst boos, maar begint dan te lachen: “Mam dit kan niet waar zijn, dit zou ik nooit doen!” Ik weet eigenlijk ook wel dat Piet dit nooit zou doen. En voor het eerst moet ik dan dus constateren dat Felix kan liegen, om de schuld van zich af te schuiven. Feit is dat wat ik ook doe, ik krijg deze nare geur niet uit de slaapkamer. Alles gewassen, tapijt gereinigd, dekbed gestoomd, het blijft hangen. Dus ontkom ik er niet aan dat het  matras de boosdoener is. Ronald en ik proberen deze ochtend nog het tijk eraf te halen, maar dan is het matras helemaal ter ziele. Dus moet er vandaag een nieuw matras komen. Eerst naar de vuilstort, waar ik zowaar in de file sta om naar binnen te komen en het matras te dumpen. Daarna ben ik zo moe, dat ik besluit naar bed te gaan.

Als ik wakker word, is Marieke al thuis en ik ga met haar naar de IKEA om het matras te kopen. Gelukkig is het is net niet te druk. Samen lopen we de hele beruchte Ikea-route en ik zie haar genieten van ons uitje samen. Op de terugweg zit Marieke naast en ik werp een blik op mijn mooie dochter, die in zichzelf gekeerd voor zich uit kijkt. Haar profiel is prachtig en haar glimlach geruststellend. Dit meisje van veertien jaar dat meestal een hoofd vol donkere wolken heeft, ziet er nu stralend zonnig uit. Ik pak haar hand en ze laat het zonder te reageren toe, volkomen ontspannen rijden we hand in hand verder. Als we thuis komen ben ik blij. Een nieuw matras, stank uit de kamer en Marieke relaxed. Jammer, geen tijd gehad om te schrijven, wel om mijn moeheid kwijt te raken en te genieten van mijn dochter.

Ik merk op dat Ronald geen tv meer kijkt en ook geen krant meer leest. Als ik dit zeg tegen hem, legt hij het uit. “Alles gaat over Corona, ik vind het niet meer leuk, wordt er depressief van, ik wil er niet meer naar kijken en over lezen!” Op zijn werk wordt hij er ook hard mee geconfronteerd. Op 1 juni mag het museum na bijna tien weken weer open. Heel fijn, maar er is een trieste kant aan deze heropening. In het museum werken 80 enthousiaste vrijwilligers, bijna allemaal pensionado’s die hier wekelijks genieten van het werk dat ze doen: door het museum patrouilleren tussen de mooiste klassieke auto’s, automobillia en kunst. Echter deze voornamelijk mannen zijn ouder en vijftig procent van hen blijkt boven de zeventig jaar te zijn. Ronald belt al deze veertig mannen, om te vertellen dat ze niet meer in het museum mogen werken. Sommigen begrijpen het, anderen zijn teleurgesteld. Hij krijgt er een aantal niet te pakken, eentje zit op de mountainbike, de ander werkt in de tuin en nog een staat op de tennisbaan. Maar in het museum werken mag niet. Wat een onbegrijpelijke situatie zijn we in beland….