Opstarten

Het is definitief onze vakantie naar Griekenland, die begin juni stond gepland, gaat niet door. Felix is boos, maar nog meer verdrietig. Hoewel we hem niet kunnen uitleggen dat mondjes maat iedereen weer het normale leven mag oppakken, lijkt hij het toch te begrijpen. “In augustus is Corona weg”! “Dan is iedereen beter!”. En dan: “Hoop ik!”! Nog nooit gehoord van hem, het gaat om details bij zijn progressie, maar ik ben er altijd alert op en blij om. Het is zo belangrijk dat hij zicht beter leert verwoorden, z’n emoties uitspreken.    

Maandag is weer ouderwets druk. Ik sta altijd met Ronald op, die nu weer elke dag aan het werk is, we genieten altijd even van de ochtendrust samen met koffie onder de luifel. Helaas is vroeg thuis zijn er niet meer bij. Deze ochtend is iedereen op tijd wakker. We doen allemaal zachtjes, de vriendin van Piet moet tentamen doen en zit in Piet zijn kamer. Totdat Felix gaat douchen en natuurlijk vergeet, welke strijd zij levert aan de ander kant van de muur. Schreeuwend en zingend staat hij genietend onder de douche. Piet is er gelukkig snel bij en dan is Felix muisstil. In de middag word ik weer automatisch meegezogen in de activiteiten die weer opstarten. Gelukkig is mijn hulp er, ze fungeert als rustige basis deze dag. Felix mag weer sporten vandaag, dankzij de medische indicatie. Marieke heeft twee afspraken vandaag. Hierdoor ren ik in en uit het huis afwisselend met Felix en Marieke en rijd van hot naar her.

De middag eindigt dat ik met Marieke naar Utrecht ga, waar ze als eerste na drie maanden weer ‘live’ met haar therapeute kan praten. We zitten tegenover elkaar met een plexiglas scherm tussen ons in, maar het is weer vertrouwd. Het praten gaat als vanouds en het is heftig. Na negen maanden therapie weet Marieke nu, dat het verdriet er is en dus eerst de tranen komen. En dat als ze er vervolgens over praat, helpt, waarna de pijn minder erg is, maar niet weg. Maar vandaag hoor ik een rustige zelfbewuste Marieke, die van wal gaat. Met open mond hoor ik haar verhaal aan, dat ik nog niet in detail had gehoord. Duidelijk wordt, dat de ‘trauma’s’ die ze al langer geleden heeft meegemaakt, nu pas op een rijtje heeft. De herbeleving is er elke dag en kan ze niet uitzetten. Ik zit naast haar en ze ziet mijn reactie gelukkig niet. Marieke heeft al haar concentratie nodig om het goed te vertellen. Ik verplaats me in haar en bedenk me hoe verschrikkelijk het moet zijn dat je je ongelukkig voelt, maar niet kan vertellen waarom. Nee, ik voel me niet schuldig, dat ik dit niet eerder wist. Nu is het juiste moment, hier is de juiste plek en de juiste persoon om erover te praten. Marieke eindigt: “Waarom moet ik dit meemaken?” Ik krimp ineen. Maar zoals altijd zet de therapeute Marieke haar probleem in perspectief, zonder de ernst ervan te bagatelliseren. Marieke reageert goed en is opgelucht dat ze dit ‘kwijt’ is.

Jarig!

Thuisgekomen, vraagt Piet terloops of zijn vrienden mogen komen vanavond, hij wil oudejaarsavond vieren met hen. Dinsdag wordt hij negentien jaar. Ik vind het goed en ’s avonds na het avond eten komen ze, zes in totaal. Ronald strubbelt nog even tegen, want dan blijven ze tot na middernacht zitten drinken en kletsen en hij moet op tijd naar bed. Ik haal hem over en zeg: “Misschien is het dit het laatste jaar, dat hij thuis zijn verjaardag viert, laat hem genieten”! Volgend jaar woont hij in Amsterdam, ik weet het zeker. Verder nog even niet over nadenken. Ik geniet er enorm van als die mannen hier ’s avonds gemoedelijk aan tafel zitten te keuvelen met een drankje. Wij gaan buiten zitten, en als wij gaan slapen, gaan zij naar buiten. Ik slaap er niet minder om, maar Ronald hoort alles. Om 1.15 uur treft hij Felix nog wakker aan en zegt Piet dat het zo genoeg is. En het was voldoende en gezellig, zegt mijn jarige zoon de volgende dag.

Deze dinsdag, gaat Felix wel gewoon naar zijn zorgboerderij. Daar aangekomen, loop ik loop mee en zie dat het drukker is. Felix ook. Hij staat stil en roept woedend: “Geen boerderij, donderdag boerderij! “ Tja er zijn meer mensen dan de afgelopen weken. De zorgverleners vertellen, dat Felix veel moeite heeft met de extraverte veel pratende jongen. Deze jongen heeft altijd zijn een helm op en niet voor de lol. Hij slaat heel veel met zijn hand op zijn helm (en dus niet op zijn hoofd).  Mijn zoon vindt dit irritant. “Ga maar naar het weiland, lekker in je eentje lopen”, zegt de begeleider. En Felix gaat. Ik praat nog even en bij het weglopen, werp ik nog een blik op mijn zoon in de verte. Ik zie dat hij zich omdraait en zijn hand opsteekt met zijn middelvinger omhoog. Tja wat moet je, als je puber bent en geen opties hebt. ’s Middags komt hij weer vrolijk thuis, het zal wel goed gekomen zijn, denk ik.

Het is een relaxte mooie dag, de negentiende verjaardag van mijn oudste zoon, thuis. Want als de Corona er niet was geweest, dan zat hij elders met vriendin of vrienden te eten. Nu zit hij ’s avonds relaxed bij mij aan tafel en doen we een barbecue met een gedeelte van de familie. Helemaal top!  

Woensdag is nu mijn vrije dag, Marieke is naar de noodopvang en Felix breng ik naar zijn dagbesteding in Woerden. Hij heeft het echt naar zijn zin en blijft tot na het eten. Het is rustig in huis en met het mooie weer zit ik buiten te schrijven, ik geniet ervan. ’s Middags ga ik met Marieke een dorp verderop naar haar privémanege. Ze rijdt hier al ruim zeven jaar om de week, uitgezonderd de vakanties en bij slecht weer. Vorige week kon ze hier eindelijk weer paardrijden, maar het paard waarop ze altijd rijdt is kreupel uit de wei gekomen, dus voorlopig lukt dit niet meer. Maar ze mag komen praten, want het voorstel is dat Marieke regelmatig mag komen helpen. Op afstand volg ik het gesprek en ik zie haar groeien dat ze dit kan gaan doen.

Fietsenhandel

Als we terugrijden, stel ik voor naar de fietsenhandel in het dorp te gaan om naar een fiets te kijken. Marieke wil leren fietsen.  “Als iedereen het doet, waarom kan ik het niet?” zei ze eerder deze week. Twee jaar geleden had ze het al geleerd met een fysiotherapeute op school. Ronald heeft vorige week een ‘fietspoging’ gedaan. Marieke was gespannen om dit nu weer te proberen en hoewel het evenwicht er wel is, blijkt dat ze niet heeft leren remmen. Ronald moest haar opvangen wat bij een kind van vier geen probleem is. Wel bij Marieke, die dus in de bosjes belandde met een pijnlijke knie als gevolg. Boos op zichzelf en iedereen. Ja en nu?! Dan hebben we het nog niet eens over bochten nemen, wat is links, rechts en het verkeer. Ronald heeft er een hard hoofd in dat Marieke kan leren fietsen, misschien op een driewieler. Hoe dan ook, Marieke en ik gaan samen met onze hond Sheila naar binnen bij de fietsenhandel. En terugkijkend, kan ik met moeite samenvatten wat daar gebeurde.

Ik raak aan de praat met de eigenaresse en vertel dat Marieke moet leren fietsen. Dan zie ik een blik van verstandhouding en realiseer me dat het vreemd is, dat mijn grote dochter van veertien jaar nog moet leren fietsen. Tja, te veel in mijn eigen wereldje. Er is een fiets met een lage instap, die er voor reparatie staat, deze lijkt me passend. En als ik daar sta te kijken, zie ik dat Marieke even afgeleid is door Sheila en een andere hond die daar kennelijk hoort. Op dat moment, mengt de eigenaar van de fietsenwinkel zich in het gesprek en de vrouw loopt weg. Het is een aardige maar overenthousiaste man. Eerst biedt hij aan dat hij Marieke wil leren fietsen. Ik kijk hem kennelijk ongelovig aankijk en zeg dat dat nog niet zo makkelijk is. Hij voelt zich blijkbaar aangesproken en wil weglopen. “U hoeft niet meteen af te haken”, ècht dit zeg ik. Ik realiseer me dat hij een verkeerde inschatting maakt van Marieke en dat begrijp ik wel. Dan wijst op en driewieler die daar staat. Marieke luistert kennelijk toch, kijkt mee die kant op en reageert fel: “Nee die wil ik niet!” Hij vraagt: “Welke beperking heeft ze eigenlijk?” En vanuit mijn ooghoeken, zie ik Marieke ineenkrimpen. Ik zeg: “Het syndroom van Cohen, maar dat zegt u waarschijnlijk niets”. Hij wijst op de fiets die ik ook al had bedacht en vervolgt: “Dit is de enige geschikte voor haar” en hij vraagt Marieke op de fiets te gaan zitten, wat ze keurig doet. Maar ze kan niet plat met haar voeten op de grond, een must voor haar. “Dat kan ik wel oplossen, maakt u maar een foto van haar, dan kunt u erover nadenken”, gaat hij door en zegt dat Marieke moet lachen voor de foto, terwijl hij ‘gekkenbekken trekkend’ voor haar is gaan staan. Mijn dochter kijkt me hopeloos en boos aan. “Dat wil ze niet”, zeg ik. Weer een onbegrijpelijke blik van hem. “Als u de fiets binnen heeft, kunnen we deze dan komen proberen? “, vraag ik nog. “Nee, u kunt ‘m kopen met 10% korting” is het antwoord en hij loopt nu echt weg. Met Marieke en hond snel ik de zaak uit, verbijsterd over wat er zojuist is voorgevallen. Thuis gekomen is Ronald er en Marieke gaat bij hem zitten. Mijn man vertel ik alleen dat we naar een fiets hebben gekeken en ik merk dat Marieke gelukkig niet alles heeft meegekregen over de absurde vertoning in de fietsenhandel. Samen praten ze over leren fietsen. “Marieke, fietsen is niet makkelijk, het is ook gevaarlijk!” zegt Ronald. “Maar ik wil het, iedereen doet het! Dan ga ik maar op zo’n andere fiets en kijken ze maar naar me!” antwoordt Marieke stoer en verdrietig tegelijk en barst dan in huilen uit: “Ik haat mijn beperking!”. Triest kijk ik naar mijn meisje, die moet leren dat ze deze droom niet kan waarmaken. En ik zie opeens wat er op haar T-shirt staat dat ze vandaag draagt: ‘Actually, I can! Hoe cynisch, hoe keihard is dit! Ik kan er nog niet bij, dat mijn dochter niet gewoon kan leren fietsen.   

Mooie dag

De volgende dag is Marieke weer vrolijk en iedereen is blij hier thuis, Hemelvaartsdag is een fantastische  zomerse dag deze 21 mei 2020. In de buitenwereld schijnt iedereen veel te veel op elkaar zit. En ik begrijp het, vooral van de kinderen, de jongeren die elkaar zo graag willen zien en zo weinig risico dragen voor het Corona-virus. Hier thuis zijn we met elkaar, in de tuin, in de jacuzzi, in de zon en aan tafel. Ik ben tuin-bruin en mijn haar is Corona-grijs, ik voel me goed. Mijn ouders komen alsnog de verjaardag van Piet vieren met weer een barbecue. Met z’n allen zitten we als een Italiaans tafereeltje aan de grote tafel te eten en drinken. Ik heb moeite met afscheid nemen van deze mooie dag en ga pas naar bed, als iedereen al in diepe rust is.