We doen het ermee!

Wat eerst een lekker biertje was, heeft in anderhalve week een heel andere betekenis gekregen. Het lijkt veel langer, omdat de impact van de maatregelen zo’n intens effect hebben op  mijn gezinsleven, het enige leven dat ik heb. We zijn gelukkig gezond, maar dat is dan ook het enige wat gelijk is gebleven.

Boodschappen, letterlijk en figuurlijk

Het begint ermee, dat donderdagavond het museum, waarvan mijn man directeur is, dicht moet en wel meteen. Deze domper, de financiële gevolgen en de onzekerheid over hoe lang alles gaat duren, zet hem onder druk. Vrijdag gaat Marieke naar school en wordt Felix opgehaald door zijn persoonlijk begeleider. Maar ik heb geen rust en net als anderen, blijkt later, haal ik net vóór de grootste hausse, extra boodschappen en ook twee pakken toiletpapier, die toch in de reclame zijn. Het verontrustende nieuws over wat er gaat gebeuren, lijkt zo onwezenlijk, dat het niet tot me doordringt op de zaterdag. Maar dan zondag wordt alles ernstiger. Vooropgesteld, dat Felix al sinds afgelopen zomer een thuiszitter is en de invulling van zijn dagen marginaal is. Marieke mag niet meer naar school en ook Piet zijn studie stopt. Ik weet dat deze crisissituatie niet alleen voor ons geldt en ik ben een kei in relativeren geworden door alles wat ik heb mee gemaakt. Een ruim huis met een tuin en de zon die de hele week schijnt, maar toch is de uitwerking van alle maatregelen lastig te voorspellen hier thuis.

Maandagochtend gaat mijn telefoon al vroeg. Het huis van Chris belt en de hoofdverantwoordelijke daar vraagt me: “Hoe is het bij jullie?” Ze bellen nooit, alleen als er iets aan de hand is met Chris. Nog onschuldig zeg ik dat het goed gaat met ons. Meteen vervolgt ze: “Ik val maar met de deur in huis: we willen jullie vragen niet meer naar Chris te komen de eerste drie weken?” Ik val stil en reageer vol begrip. “De dagbesteding is ook gesloten”, meldt ze aanvullend en ik begrijp meteen dat de werkdruk daar hierdoor immens verhoogd wordt. Nog gisteren hebben we hem opgehaald en gezellig geluncht bij mijn ouders met z’n allen. Toen ik hem gedag zei, stond ik er niet bij stil dat dit aan de orde zou komen. Ben ik nu zo naïef? Pas als ik telefoon ophang, slaat de bom in. Ik wil meteen Ronald bellen, maar die neemt niet op. Dus laat ik het in m’n eentje bezinken.

Dan komt het volgende telefoontje. De woensdagopvang voor Felix geeft aan dat zij hem niet kunnen ontvangen op de dagbesteding. Hij gaat hier pas drie weken naar toe en het gaf thuis zoveel rust deze ene dag extra opvang. Het maakte zijn leven iets minder leeg, maar wat kan ik doen?! Ik lees mijn mail en zie dat Felix niet meer mag zwemmen op maandagavond waar hij zoveel plezier aan heeft. De stagiaire die elke maandag met hem kookt, komt ook niet meer lees ik op mijn app direct daarna. Het wankele evenwicht met de zorgvuldig opgebouwde structuur, valt in een klap weg. Alleen de zorgboerderij op dinsdag en donderdag gaan door, voorlopig.

Geen bus meer voor Marieke elke ochtend om 7.16 uur, ze moet haar schoolwerk thuis gaan doen. Haar sociale leven is op school, er is niets voor haar hier in ons dorp. Even later lees ik dat Marieke niet meer naar haar geliefde paardrijden kan, tja zo jammer.

En nu?

Het is aan mij om de lastige boodschap over te brengen wat het gevolg is van het Corona virus. Het lijkt erop dat Felix en Marieke begrijpen dat er een ziekte heerst, die over de hele wereld gevaar veroorzaakt. Dat ze andere mensen daarom geen hand meer mogen geven en afstand moeten houden. Maar dit is een praktisch effect. Snel wordt duidelijk dat ze beiden de consequenties van Corona, die op hun eigen leven betrekking hebben, niet overzien: alle leuke dingen mogen en kunnen niet meer. En dat is niet logisch als je verstandelijk beperkt bent.

Marieke is elke morgen boos, ze weet niet hoe ze elke dag moet beginnen zonder haar school, ook omdat het haar zo plotseling is overkomen. Ze gooit met de deuren, krabt met haar nagels overal waar ze kan, schopt tegen de muur en scheldt me uit. Ik doe niets goed, ze wil niets en is de hele dag op haar kamer. Haar therapie moet via WhatsApp bellen en heeft totaal niet het gewenste effect. Maar elke dag als de middag aanbreekt, trekt ze weer bij en biedt haar excuses aan voor haar gedrag. Pas donderdag met een extra ingebouwde therapiesessie via haar telefoon, hoort ze dat alle kinderen hier last van hebben. Ze glimlacht en ik hoop dat dit begrip standhoudt.

Er is zoveel lege tijd, die ik niet kan opvullen. Doordat Felix minder afgeleid is, krijgen zijn gedachten de kans om een vrije val te maken. En het is pas woensdag in deze eerste crisisweek, dat hij vervalt in een woede om een situatie langer geleden. Ik zie zijn handen op zijn oren en zijn hoofd woest schuddend, terwijl hij in de stoel zit. Dan staat hij op en pakt me bij m’n polsen, maar hoe hard ik ook schreeuw, hij laat niet los. De ontoerekeningsvatbare agressie is er weer sinds lange tijd. Piet zit vlak naast ons op de bank en ziet dat ik Felix niet uit zijn aanval krijg en springt op. Hij moet het overnemen van mij en fixeert zijn 17-jarige broer op de grond, door boven op hem te gaan zitten. Het is verschrikkelijk om aan te zien en het lijkt een eeuwigheid, voordat Felix bij zinnen komt. Piet sommeert Felix daarna naar zijn kamer te gaan en verslagen verdwijnt hij. Piet zijn handen zitten onder het bloed van de schrammen van Felix zijn nagels. Dit is lastig en pijnlijk, maar verder is Piet er niet zo van onder de indruk, het zat er een keer aan te komen.  

Maar hoe dan?

Net als iedereen had ik deze situatie niet zien aankomen en ben erdoor overdonderd. Het is helder dat het ook thuis crisis is. Ik heb de neiging me te verzetten, ik merk dat ik moe ben, maar ik moet aan de bak. Planning en orde moet ik aanbrengen voor mijn twee kwetsbare kinderen. Dit confronteert me weer met mijn eigen karakter, dat chaotisch is. Dat alles vastligt heeft me altijd tegengestaan. Mijn bijzondere kinderen hebben me in die zin altijd een spiegel voorgehouden. Door schade en schande heb ik geleerd dat schema’s en regelmaat hen rust geven.

De situatie van mijn kinderen en alle bijzondere, speciale kinderen, hoe je ze ook wilt noemen, is ingewikkeld. Ik verkeer in de ‘gelukkige’ omstandigheid, dat ik twee gezonde kinderen thuis heb, maar wel met ernstige gedragsproblemen. School en opvang is geen luxe voor hen, maar een noodzakelijke bezigheid. Mijn werk is toezicht houden op hen en invulling geven aan hun leven. Maar ik ben hun moeder en geen juf of opvang. School is geen thuis en andersom. De geheelonthouding, ontmanteling van hun georganiseerde leven is een triest gebeuren. Felix heeft sowieso geen school meer en Marieke is met haar beperking niet in staat zichzelf structuur op te leggen. Alle pogingen van mijn kant om haar tot huiswerk te stimuleren, stranden in agressie en ik geef het op. Deze kinderen zijn op een leeftijd, dat je ze normaal gaat loslaten, maar bij hen is het juist de andersom. Meer dan ooit hebben ze mij nodig. Dit besef is zo helder, omdat ik de schrijnende tegenstelling met mijn oudste zoon zie.

Piet krijgt gelukkig snel te horen, dat zijn bindend studieadvies om de noodzakelijke studiepunten binnen het eerste studie jaar, wordt losgelaten. Een opluchting, maar vervolgens kan hij niets meer doen aan zijn studie. Een luchtledige tijd ontstaat, want voetbal, de sportschool, tennis en zijn hele sociale leven komt in twee dagen tot stilstand. Gelukkig kan hij zijn bijbaantje in de snackbar wel blijven doen en heeft hij een vriendin. Ze gaan heen en weer van haar huis in Amsterdam naar ons dorp en zijn soms een paar dagen op zichzelf. Zeker omdat ze zo jong zijn, heb ik respect voor hun relatie. Piet is altijd een gangmaker geweest en het kost hem geen moeite zich te vermaken met alle sociale media. Hij treft zijn vrienden online. Hoewel de Corona’s in de reclame zijn, koopt hij Desperado bier, trekt zich terug in zijn kamer en maakt een houseparty met de mannen via I-pad en laptop. Dit is dus het verschil tussen normaal en het niet-normaal-zijn van Felix en Marieke.

Het zijn lange dagen. Mijn eigen gemoedstoestand gaat op en neer. Het is genieten, dat we elke avond rustig aan tafel zitten met z’n allen. Maar ik ben fel en soms ongeremd in mijn reactie: “Weet ik veel”, is mijn antwoord op een simpele vraag van Piet waar de oplader is. “K- kind”, zeg ik nog net hoorbaar voor manlief, als ik weer iets kwijt ben door Felix zijn opruimmanie. Herkenbaar gedrag van vroegere tijden. Mijn man en oudste zoon, spreken mij aan op mijn ongezouten gedrag, ik beloof beterschap.

Dus narrigheid en irritaties, maar ik voel ook een rust neerdalen in mijn huis. Berustend geniet ik van de nieuwe status quo hier thuis. Mijn man is meer thuis en de verantwoordelijkheid is daardoor gedeeld. Ik neem niemand iets kwalijk, ondanks onze benarde positie. Overmacht. Mijn positieve inslag neemt de overhand. Het nieuws op de tv en sociale media laat de bizarre realiteit over de ziekte en dodenaantallen zien. Mijn taak is de rust, reinheid en regelmaat te behouden voor mijn gezin.  

Om de twee dagen bel ik naar het huis van Chris. Men zegt dat hij vrolijk is en door het mooie weer, kan hij veel naar buiten. Mijn kind heeft geen tijdsbesef, weet ik en dat stelt me gerust. Maar natuurlijk mis ik hem. Als ik vraag of ik iets kan doen, iets laten opsturen, regelen of wat dan ook, krijg ik als antwoord: “Mevrouw, u helpt ons vooral door niet te komen.” En daar doe ik het dan mee.