Missen

Ik mis mijn vriendinnen en onze ouders, familie en vrienden. Er stonden feestjes gepland, tenniswedstrijden, verjaardagen en bbq’s. En dan gewoon, mijn telefoon! Het scherm gaat z’n eigen leven leiden. M’n mobiel kucht niet, maar ik krijg het er wel benauwd van. Wat een stress, ik probeer van alles, maar moet opgeven. Hoe afhankelijk ben ik van dit stuk metaal!  De expert die ik wanhopig aanklamp, kan mij geen goed bericht geven. Al m’n telefoonnummers en app-geschiedenis ben ik kwijt. En daar gaat het dus om. In deze contactarme tijd, kost het me nu zelfs in mijn telefoon veel moeite iedereen te vinden. Niet zo’n fijne start van week vier Corona.

’s Nachts is het feest!

Voor Felix is de week nu redelijk gestructureerd. Hij heeft vier dagen in de week dagbesteding. Hij blij, wij blij. De loze tijd en de rest van de dagen worden gevuld met wandelingen met Sheila (en mij), een fietstocht met de oppas, een wandeling met zijn persoonlijk begeleidster op de vrijdag, eten, de Ipad en tv. Vooral het eten is een favoriete hobby en vereist veel toezicht. Rond 23 uur willen Ronald en ik echt naar bed, ritme houden. Als ik zijn kamer binnenkom voor de traditionele nachtkus, zie ik Felix schielijk zijn hand terugtrekken. Mmm, ik open een lade van het kastje naast zijn bed en tref gesneden stukken brood ter grootte van een half stokbrood aan. Wat hem ook gezegd wordt, hij kan zich niet bedwingen met eten, vervelingsbezigheid nummer één. Soms vinden we ’s ochtends een lege Tupperware doos, waar de bevroren pasta uit is opgegeten. Er is altijd wel een manier om eten te vinden. Maar goed, meestal staan we toe, dat hij ’s avonds nog even op zijn Ipad mag. Ik zet het alarm op een kwartier, ga naar bed en laat het los. Felix heeft weinig slaap nodig. Van Piet horen we de echte verhalen over de nachtelijke avonturen. Voor de beeldvorming, Felix en Piet slapen op een gang met de badkamer er tussenin aan de andere kant van ons huis (een bungalow). “Mam, jullie hebben het nooit door, maar het is elke avond een feestje hier op de gang”, aldus Piet. Tja daar merken wij ouders inderdaad bijna niets van. Maar ergens deze week hoorde Ronald rond drie uur, dat er iemand in de kamer liep. Toen hij polshoogte ging nemen, zag hij Felix lopen, maar hoorde Piet ook in zijn kamer. Een Houseparty op de laptop of Playstation met vele vrienden en veel lawaai. Dus gaat Felix niet slapen, want dat doet hij pas als zijn grote broer naar bed gaat. Het ritme is eruit bij onze student. Voetbal, pokeren, monopoly en voordat zo’n spel klaar is, kan het wel eens drie uur worden. Later vertelde Piet, dat Felix de nacht ervoor bij hem langs was geweest: “Ga je slapen Piet?”, had hij gevraagd. Anderzijds als de Ipad veel fantasie oproept, gilt Felix het uit van de lach en met zijn beruchte “MMMMmm” houdt hij Piet wakker. De avond daarvoor, waren Piet met zijn vriendin bijna in slaap, toen Felix de deur had opengezwaaid en schreeuwde: “Verenigde Staten, Google, Youtube, Twitter, Instagram en McDonalds”! Bijna bekomen van de schrik, gooide Felix nog één keer de deur open en riep: “En Apple!” die was hij kennelijk vergeten. Ze hadden blauw gelegen van deze actie. Er is nu geen stress met studie en tentamens, dus er kan gelachen worden. Maar Felix heeft Piet vaak nachtrust ontnomen, die hij hard nodig had.

“Mijn hoofd is ontploft”

Marieke doet haar best: “Zo jammer, dat ik niets leuks meer kan doen”. Ze is alleen en heeft mij hard nodig om iets te ondernemen. Dan doen we dan ook en is gezellig. Ze gaat zelf aan het werk en is dan trots. Maar donderdag gaat het mis. Ronald en ik zitten aan het einde van de dag buiten in de zon. Marieke komt erbij en we overleggen wat ze kan doen. Steppen opperen we. En dan gaat het mis, ze wil dit niet. Marieke weet zich te herinneren dat ze negen jaar was – 5 jaar geleden dus – en ging steppen, dat ze toen pijn aan haar been heeft gekregen. Wat we daarna ook zeggen, ze raakt de weg kwijt, in zichzelf gekeerd en niet voor rede vatbaar.  “Mijn hoofd is ontploft”, roept ze, loopt weg, gooit haar kamerdeur driemaal achter elkaar snoeihard dicht. Komt weer terug, maar als we verder praten roept ze: “Ik wil hier niet meer wonen!”. Ronald zegt daarop: “nou dat is goed, morgen ga ik  helpen zoeken. Misschien moet je in de dierentuin gaan wonen, je maakt zoveel lawaai.” Ik lach in m’n vuistje, zonder dat Marieke het ziet en realiseer me dat de hele buurt kan ‘meegenieten’ met deze ruzie. Het duurt ruim een uur voordat Ronald haar in zijn armen kan nemen en Marieke is bedaard. Als ouders vinden we het jammer dat we niet bij machte zijn haar woede te keren, voordat het te laat is.

Paasstemming

Waar ik deze week het meeste moeite mee heb, is dat ik zo nu en dan een leegte voel, die ik niet goed kan omschrijven. Mat, weeïg, wat down. Ik denk dat het voelt als heimwee, waar ik nooit last van heb gehad. Eerst sta ik er niet bij stil en ga door, maar wat een rot gevoel! Dan herken ik het van jaren geleden. Ik mis Chris. En als ik me hiervan bewust wordt , hier even de tijd voor neem, dat het nu eenmaal zo is, dan gaat het na een tijdje weer weg. Maar ik bel wel naar Chris zijn huis, de Amethist. Desgevraagd geeft de zorgverlener aan, dat het lange dagen zijn. Hun roosters zijn anders, ze werken langere dagen voor de continuïteit van de zorg. “Kan ik dan iéts doen, bijvoorbeeld voor Pasen?”, vraag ik. “Misschien voorgebakken broodjes voor het Paasontbijt?” antwoordt hij, “Bij de bezorgde boodschappen zat niets speciaal voor deze feestdagen.” Dus vrijdagochtend ben ik vroeg in de supermarkt, waar ik alles wat met Pasen te maken heeft insla. Daarna koop ik bij het Kruidvat servetten, tafelkleden en lopers alles in Paasstemming. Zo blij dat ik de anonieme Paashaas voor mijn kind kan zijn.  ’s Middags op weg naar de Amethist, meld ik mijn aankomsttijd telefonisch door. De zorgverlener staat achter het huis mij op te wachten. Hij neem te tassen aan en bedankt me. En dat was het. Als ik weg rij stop ik even en werp een blik in de tuin. In de verte zie ik Chris op de trampoline zitten. Hij kijkt onze kant op en ik geef gas. “Mama, moeilijk dat we niet naar Chris kunnen!”, zegt Marieke vanaf de achterbank.

Tezamen rijden we de auto naar de andere kant van het terrein waar Chris woont. Vanuit daar lopen we met Sheila een ronde op het landgoed van Kasteel Groeneveld. Heerlijk. Als we daarna weggaan, zie ik veel bewoners lopen met of zonder begeleiders, maar velen met hetzelfde zwarte T-shirt aan. Ik rij even langzaam om te zien wat erop staat en lees: “Blijf uit mijn aura!” Dat vind ik een mooie vertaling van 1.5 meter afstand houden.