Vrij

Precies twee nachten en twee dagen ben ik bij mijn vriendin in Friesland. Doodmoe kwam ik aan en fris en vrolijk ga ik weer terug. Het was heerlijk! En als ik terug rij, laat ik mijn gedachten even de vrije loop gaan:

Zo vrij als ik me nu voel, ik weet het bij voorbaat, dit gevoel is weer verdwenen in minder tijd dan ik weg ben geweest. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Eens was ik een zielsgelukkige moeder met de mooiste kinderen van de wereld. Nu ben ik een getergde vrouw die moeder is van drie gehandicapte kinderen. Het is me overkomen, er was geen keuze. “Opeens ben ik een moeder van een gehandicapt kind”, zei ooit een vrouw tegen me in de supermarkt. Ze heeft één jongen met syndroom van Down.  Het proces duurde eigenlijk heel kort, twee en een half jaar na de geboorte van Marieke was duidelijk dat 75% van onze kinderen achterloopt in hun ontwikkeling. De impact zal mijn leven lang duren.   

Mijn gezin is uniek. Ja er zijn nog ergere versies schijnt. Maar ik wil dit niet weten, want dit is mijn leven en hiermee moet ik dealen. Ik hou van mijn man en hij van mij, dat is de basis van mij huidige geluk. Ik hou van al mijn kinderen èn evenveel van allemaal. Ik heb me vaak afgevraagd of ik het mag zeggen, maar ik ben gelukkig dat ik ook één normaal kind heb, Piet. Ik hou niet méér van hem, maar door hem is een gedeelte van mijn leven normaal gebleven. Als hij er niet was geweest, had ik niet kunnen vergelijken. Nu zie ik hoe hij zijn eigen keuzes kan maken, plezier maakt met zijn vrienden en verliefd is op zijn leuke vriendin. Ik maak de keuzes voor de andere drie kinderen, een ballast die nu ze ouder worden, steeds zwaarder voelt.

Ja, ik ben gelukkig, maar hoe durf ik dit eigenlijk te zijn? Een optimist blijf ik, maar als er over nadenk, weet ik niet hoe mij dit lukt. Vrolijk en zelfverzekerd, voel ik me. Maar waar baseer ik deze gevoelens op? Een mooi huis, voldoende geld, vriendinnen, gezond! Ja allemaal dat, maar ik durf nog steeds niet naar de toekomst te kijken. Plannen maken voor mezelf kan ik niet. Ik moet aan altijd aan hen denken, Felix, Chris en Marieke en hun toekomst, hun psychische en fysieke welzijn. Als dit ooit wordt overgenomen door anderen, zal de liefde die ze krijgen altijd professioneel zijn. En dit is de kern van mijn zorgen.