Kamp of vakantie?

Het gebrek aan tijdsbesef is een vervelend gevoel, heb ik heel even ervaren. Daarom heb ik voor de hele zomervakantie een pictogrammenschema gemaakt voor Felix en Marieke. Zo is het voor elke dag helder wat ze gaan doen. Overigens doe ik dit al jaren voor de vakanties, het geeft hen en mij overzicht en rust. Tijdens de Corona-leegte, kon ik niets invullen, nu gelukkig wel.

Doen!

“Mama, ging jij vroeger ook op kamp?”, vraagt Marieke mij, als ik het onderwerp een keer aankaart.  “Jazeker” antwoord ik, “Zeilkamp, ponykamp en speelkamp. Het is leuk om andere kinderen te leren kennen.” Of je het nu kamp of vakantie noemt, ik heb Marieke voorbereid dat het goed zou zijn om een weekje weg te gaan in de zomervakantie. Anders zijn deze weken zo lang, gaat ze zich vervelen, te veel alleen op haar kamer zonder andere kinderen. Dit beseft Marieke zo langzamerhand ook door haar ervaring tijdens de Corona-periode.  Vorige week was ze met haar vaste clubje van de naschoolse opvang een weekendje weg. Dit doet ze al jaren en is vertrouwd. Thuisgekomen, zag ik haar zelf haar was bij de wasmachine neerleggen en complimenteerde haar. “Ja, Mama, ik wil zelfstandig worden!” reageerde ze stoer. Maar Marieke weet nog niet dat ik voor haar een weekje ‘kamp’ heb gereserveerd in een vreemde omgeving met kinderen en mensen die ze niet kent. Felix is eerder met deze stichting is mee geweest. Lieve en competente vrijwilligers van deze organisatie maken het voor kinderen als de mijne mogelijk dat ze een gezellige tijd hebben in een veilige omgeving. Toch voel ik me er onzeker over om Marieke mee te laten gaan en overleg met de therapeute. Zij bevestigt dat het goed voor mijn dochter is: “Mijn ervaring is dat meisjes zoals Marieke rigide worden in hun angst om nieuwe mensen te ontmoeten en in vreemde omgevingen te zijn. Het is heel belangrijk haar juist op deze jonge leeftijd dit te laten ondernemen”. Ik voel me gesterkt.  

Noodzakelijke administratieve klus

Dus maak ik de papieren in orde, zodat deze week vakantie betaald kan worden van het PGB van Marieke.  Hiervoor moet er ten eerste toestemming komen van het zorgkantoor. Deze instantie bepaalt of de ‘zorg’ die ik voor Marieke ‘in petto’ heb bij deze stichting, ook daadwerkelijk mag. In de ‘Zorgbeschrijving’ leg ik uit waarom het belangrijk is, deze week weg van huis voor mijn dochter.  Ook vul ik een Zorgovereenkomst in. Hierin staan alle gegevens van beide ‘partijen’ en wordt de zorg met bijbehorende tarieven bevestigd, waarna dit document door zowel de stichting als mij ondertekend wordt. Daarna stuur ik de twee documenten op naar het Zorgkantoor. De Sociale Verzekeringsbank (SVB) krijgt de Zorgovereenkomst ook, deze bank doet na goedkeuring, de betalingen voor mij. Klinkt misschien ingewikkeld, maar ik heb al jaren lang ervaring met deze noodzakelijke administratieve klussen. Alles bij elkaar duurt het zeker drie weken voordat ik toestemming heb. Maar ik heb er alle vertrouwen in.  

Vertrouwen

Na het eten zitten we buiten en bespreken met Piet zijn twijfels om met zijn vrienden de reis naar Valencia, dat net ‘open’ is, wel of niet door te laten gaan. Ze moeten het zelf beslissen, uiteindelijk zullen ze gaan blijkt later. Daarna gaan Ronald en ik ervoor zitten om Felix en Marieke na elkaar het vakantieschema te laten zien. Ik vind het spannend hoe ze gaan reageren. “Felix, jij gaat drie keer op vakantie, dat is leuk!!” verleidt Ronald hem. En nu maar hopen dat hij dit zelf ook zo ziet. Felix kijkt terwijl alle weken op papier worden doorgenomen, zegt niets. Als het klaar is loopt hij zonder iets te zeggen, weg. Vreemd, maar niet voor hem niet. Dit is zijn manier om aan te geven dat het akkoord is. Dan Marieke. Aandachtig kijkt ze mee. Het is de laatste week van de zomervakantie dat ze samen met haar broer weggaat en als we op deze pagina zijn aangekomen is haar reactie onverwacht snel en verrassend: “Als jullie vinden dat ik dit moet doen, dan doe ik dat.” Wow die zag ik niet aankomen en ik ben blij. Ze heeft vertrouwen in ons. Later blijkt hoe Marieke erover denkt:  “Mama, ik ga wel opletten, dat jij niet zegt dat je blij bent dat ik wegga. Dat je zegt: ‘Lekker rustig zonder Marieke’. Dat mag niet!” In haar lieve hoofdje weet ze dat wij, haar ouders, door haar afwezigheid en die van haar broer, een tijdelijke verlichting van onze verantwoordelijkheid hebben. Maar ze kan niet inschatten, dat het voor haarzelf ook heel leuk is om dit te gaan doen.  

Wat ik bijzonder vindt, is dat ze met elkaar weg gaan. De relatie tussen Felix en Marieke vind ik moeilijk te pijlen. Ze praten zelden met elkaar of over elkaar, maar als één van beiden niet thuis is, vragen ze wel naar elkaar. Tot twee jaar geleden konden ze behoorlijk ruzie maken. En Felix heeft Marieke soms veel verdriet gedaan, bijvoorbeeld toen hij haar posters van de wand in haar kamer heeft afgehaald en weggegooid. Zijn zusje was een weekendje weg en kennelijk irriteerde hij zich aan deze platen, niemand heeft iets gemerkt van deze actie.  Maar sinds Marieke besloten heeft, dat ze ‘beter’ is dan Felix, vergeeft ze hem dit soort misstappen. “Hij begrijpt het niet Mama”, zegt ze dan, ik denk stiekem ook om haar eigen slimheid te bevestigen. En inkijk in haar denkwijze over haar groter broer hoor ik van mijn steun en toeverlaat, Caroline, die er ook vaak is als ik afwezig ben. Ze neemt mij als het ware over, maar ‘leest’ ook met Felix in zijn atlas en met Marieke in paardenboeken. Als ze haar paardenboek niet meteen kan vinden, ligt de verdenking meteen op haar broer: Gelukkig vindt ze het wel, maar Marieke concludeert: “Ik denk dat Felix niet van mij houdt, hij maakt dingen stuk of haalt ze weg van mijn kamer”. Caroline legt uit dat Felix zeker wel van zijn zusje houdt, maar doordat hij moeilijk praat of dingen moeilijk kan uitleggen, hij soms misschien wat boos is en daarom haar spullen weghaalt. Ze prijst Marieke dat zij wel goed praat en dingen kan uitleggen en dat Felix dat ook graag zou willen. Dan reageert Marieke laconiek: “Oke, dan is hij misschien alleen maar een beetje jaloers op mij.” 

Dromen

Met het weekje vrij in het vooruitzicht durft Ronald even te dromen. “Venetië”, roept hij. Zelf was hij daar voor zijn werk, samen zou zo leuk zijn en door de Corona niet zo druk. We hebben beperkt de tijd dit weekje vakantie samen, maar het uitzoeken alleen is al leuk. En na een uurtje vliegtijden kijken en hotels zoeken, zegt mijn man: “Toch vind ik het eng om met het vliegtuig weg te gaan. Het zal maar misgaan met Felix?!” De kans ik klein, maar dan moeten we toch dichtbij gaan zitten.”  En ja dan zijn we terug bij af, misschien dan toch gezellig in Brabant een hotelletje boeken. Berustend besluiten we later te kijken, wat we gaan doen.