Inschattingsfout!

Goed doel?!

De deurbel gaat op een moment dat ik niemand of niets verwacht. Als ik open doe, staat er een leuke verzorgde jongen, ik schat dat hij zo’n eenentwintig jaar is. Hij heeft een batch op zijn shirt . Natuurlijk’, bedenk ik me na een snelle observatie, hij is hier voor een goed doel. De harde blaf van onze hond Sheila schrikt hem even af, maar dan herpakt hij zich en kijkt hij me aan:
“Ik ben hier namens Stichting Het Kind” zegt hij vriendelijk.
Ik ben niet aardig weet ik, als ik hem meteen onderbreek:
“Voor je verder gaat, sorry, ik heb zelf drie gehandicapte kinderen en daarom doe ik niet mee aan je actie.” Natuurlijk hoef ik niets te vertellen over mijn reden om geen geld te geven, maar ik collecteer zelf ook voor het Fonds Verstandelijk Gehandicapten. Bewegende gordijnen verraden dat mensen thuis zijn, maar niet open doen als ze je met collectebus zien staan, hoe gênant! Het is een kleine moeite om iemand te woord te staan en je hebt het recht om niets te geven. Eerder liet ik deze mensen vertellen over hun goede doel, nu ga ik het uit de weg. Ik wil de discussie niet meer aangaan.
“Ik vraag iedereen wat ze kwijt kunnen voor dit doel, maakt niet uit hoe weinig of hoeveel”, zegt hij nog.
De jongeman gaat niet in op mijn geschetste situatie, het lijkt alsof hij mij niet heeft gehoord. Maar ik ben resoluut, terwijl ik bewondering heb voor deze ideologische jongeman, tenslotte zet hij zich in voor het goede doel.
“Nee, echt niet”, reageer ik met een innemende glimlach, “ik respecteer dat je dit doet, maar ik heb mijn eigen goede doel hier thuis.”
Dan begrijpt hij wel, dat er bij mij niets valt te halebn. Hij wenst mij een fijne dag en ik hem succes. Terwijl ik de voordeur sluit, bedenk ik me dat hij mijn argument om niet te doneren niet gelooft. Maar ja, ik ga hem geen foto van Chris laten zien of mee naar binnen nemen om hem aan Felix en Marieke voor te stellen. Ik hoef dit niet te bewijzen aan deze vreemdeling. Het is niet anders, mijn geweten hierover is schoon.

De vakantie is voorbij

Marieke gaat deze week voor het eerst weer naar school. Hiermee moeten Ronald en ik ook weer in het gareel. ’s Morgens om 7.20 uur staat de bus weer voor de deur en dat zal het hele jaar zo zijn. Dit vooruitzicht staat Ronald en mij altijd tegen, maar voor Marieke is het ook wennen. Ze is kapot na de eerste dagen school.
“Mama, het is zo druk in de klas. De kinderen maken zoveel lawaai.”
Woensdagmiddag is het idee om meteen als ze uit de bus komt, naar de verjaardag van haar neef je te gaan, die hier vlakbij woont. Gezellig taart eten met de familie. “Ja daar heb ik zin in”, zegt ze ’s morgens nog. Maar het is een inschattingsfout.
Met rode konen, komt ze uit de bus deze middag, na de derde dag van school.  Boos en verdrietig tegelijk en ik weet het meteen. Het is een ‘no-go’ voor haar nu op verjaardagsvisite.
“Ik wil niet, ik ben moe”. Huilend gaat ze zitten in de eerste beste stoel die ze tegen komt. Natuurlijk vindt Marieke het jammer dat ze niet meegaat. Ze kan het gewoonweg niet opbrengen op dit moment. Maar ik vind het knap dat ze heeft geleerd haar grenzen te stellen, naar haar lichaam te luisteren en ‘Nee’ te zeggen. Medelijden voel ik, want ze had deze verjaardag gezellig gevonden, maar  ‘anders-zijn’ belet haar nu om te kunnen genieten, iets leuks te doen, de verjaardag te vieren van haar favoriete neefje.
“Lieve schat, ik begrijp dat dit te veel is. Ik vind het jammer voor jou, blijf maar lekker thuis!”
Opgelucht haalt ze adem. Ik wacht zelf ook met weggaan, jammer, helaas te laat voor het aansnijden van de taart. Maar pas als mijn dochter weer tot rust is gekomen, vertrek ik met een gerust gevoel. Als Ronald na anderhalf uur thuis komt van z’n werk, is Marieke bijgekomen en verschijnen ze samen op het feestje. Echt trots op haar!

Felix gaat weer naar zijn dagbesteding van woensdag op donderdag, hij heeft er zin in. Ik besluit dat ik niet de taxi laat komen en hem donderdag zelf ophaal. Als ik aankom en Felix zie, weet ik dat het een goede beslissing is geweest. Hij is blij mij te zien, maar ik zie aan zijn ‘dikke’ ogen dat er iets is gebeurd.
Als de begeleider mij vertelt, hoe het is gegaan, zie ik kleine pleistertjes op zijn rechter arm. Precies de plek waar ik op mijn armen de littekens heb zitten van 15 jaar knijpen en krabben van Felix. Ik wijs ernaar en zeg:
“Het is misgegaan met Felix, toch?!”
Een ogenschijnlijk onschuldige beslissing heeft Felix volledig van de kaart heeft gebracht, blijkt. Normaal gaan hij woensdag sporten, maar nu niet. Pas donderdagochtend blijkt dat hij die dag naar de sportschool gaat.
“Niet sporten, woensdag sporten!” had hij woest geroepen.
Men had geprobeerd hem over te halen en toen was het helemaal mis gegaan. Een inschattingsfout. Hierdoor is het voor de eerste keer op deze plek, waar Felix het zo naar zijn zin heeft, geëscaleerd. Ik vind het jammer.
“Als er dingen veranderen in het schema/programma is dit voor hem moeilijk. Ik kan er van alles over vertellen, maar het belangrijkste is dat je eerlijk moet zijn en ‘door het stof ‘ gaat. Zeg ‘sorry’ tegen Felix, dat het je spijt, desnoods een leugen voor bestwil en vertel het hem meteen als er een wijziging in het programma is. In dit geval bij binnenkomst aangeven, dat er pas donderdag kan worden gesport”, is mijn advies.
Maar dat was dus niet gebeurd. Veranderingen kunnen, maar moeten echt worden onderbouwd c.q. uitgelegd. Felix is overgeleverd aan anderen die voor hem bepalen, zo voelt hij dat en verzet zich hevig. De begeleider ziet dit in en vindt het ook spijtig dat het is gebeurd.  Op de weg terug naar huis, zegt Felix geen woord.

Samen schrijven

 “Mam!?”, Piet is net uit zijn bed en ik zit buiten, maar zijn roep hoor ik wel.
 “Wil je me helpen?” Tja, die heb ik al zo vaak gehoord, ik moet erom lachen. Op school en zelfs vorig jaar tijdens zijn eerste studiejaar , samen schrijfopdrachten doornemen. Ik heb er in drukke tijden zelfs wel eens gemaakt voor hem. Nu moet hij zijn eerste Curriculum Vitae schrijven. Dit is nodig voor zijn nieuwe bijbaan, waarvoor hij voor gaat solliciteren. Ik had er al op gerekend en we doen het samen, want ik geniet hiervan. Samen schrijven, discussiëren over de inhoud, zinsopbouw, wat wel of niet erin. Nadat alle gegevens erin zitten, heeft Piet het kopje ‘Persoonlijke beschrijving’ bedacht om iets meer over zichzelf te vertellen.  De eerste zin heeft hij al neergezet:  “Ik hecht veel waarde aan vrienden, familie en sporten”.
Mooie opening en inderdaad zo is Piet precies, om hiermee te beginnen. Het is bijzonder in mijn ogen dat mijn zoon, die in zo’n lastig parket opgroeit, ook zoveel waarde aan zijn familie hecht.
“Moet ik iets over Felix, Marieke en Chris erin zetten?” vraagt Piet mij.
“Nee, dat hoeft niet”, antwoord ik.  
Zijn vader moet het ook lezen, alvorens Piet het wil doorsturen.
Ronald belt en zegt:
“Goed CV, Piet. Heeft je moeder geholpen?!”
“Ja, Pa.”
Piet wordt aangenomen en is blij met z’n nieuwe bijbaan.

Weer naar Friesland!

Het boek moet af, ik voel me onrustig na een maand niet meer hieraan te hebben gewerkt. Thuis blijft het lastig voor langere tijd geconcentreerd te schrijven. Ronald belt donderdag over zijn agenda en ik zie de komende weken vollopen. Het wordt een ‘last-minute’ als ik vrijdag besluit, dat ik graag maandag weer naar Friesland afreis. Altijd met Sheila.
 “Je bent welkom!”, zegt mijn lieve vriendin simpel.
Dus ik kan komen. Ik weet niet eens meer hoe vaak ik hier ben geweest om te schrijven, zeker al vier jaar. Eerst ging ik twee nachten, maar nu weet ik drie nachten is nodig om echt goed te kunnen ‘produceren’.  Mijn plek is in het gastenverblijf achter de boerderij, met eigen badkamer. Ik slaap op de grote zolder met Sheila altijd naast mij op de grond. Maar als ik wil daar heen wil, moet ik een aantal mensen polsen of ze beschikbaar zijn om hier thuis de boel draaiende te houden. Mijn moeder, Caroline twee middagen, Ole, de oppas voor Felix en Ronald ’s twee ochtenden later naar zijn werk. Gelukkig , iedereen kan! En gerustgesteld dat alles thuis goed komt, vertrek ik maandagmiddag. Mijn onrustige gevoel is weg.