Het gevaar is geweken

Het is de laatste dag van de quarantaine. We zijn drie weken verder na Marieke haar verjaardagsfeestje!  Marieke, Ronald en ik hebben geen enkele klacht gehad. Toch bijzonder.

Hoera voor de Amerpoort!

Chris heeft Corona, opgelopen op zijn dagbesteding. Dat was een domper. Ik kan me niet heugen, op een paar snotterbellen na, dat hij ziek was. De afstand lijkt opeens zo groot en daarbij kan ik hem voorlopig niet zien. Mijn zoon heeft geen idee wat hem overkomt, kan niets vragen, niets zeggen, begrijpt er helemaal niets van. Anderzijds, misschien ligt hij wel in een deuk, als hij al die marsmannetjes z’n kamer ziet inkomen.

Hoe gaat dat dan daar met mijn kind in de instelling in quarantaine?! ! Mijn zoon kan niet veel zelf, heeft overal begeleiding nodig en er is dus altijd contact nodig met zorgverleners. En laten we eerlijk zijn, daarom is het van belang dat vooral de zorgverleners geen Corona krijgen.
“Chris mag niet daar de dagbesteding, moet zoveel mogelijk in thuis in zijn slaapkamer blijven, krijgt daar eten, wordt er ’s morgens gewassen.” vertelt de zorgverlener als ik om uitleg vraag.
“Maar hij mag wel mee wandelen en natuurlijk gaat hij gewoon douchen en in bad”. Gelukkig!

Later word ik gebeld, dat er tijdelijk een Corona-dagbesteding is opgericht. Vreemd, maar een uitkomst voor al die mensen daar op zijn instelling met deze ziekte. Want om dagenlang op je kamer te moeten blijven, is eigenlijk geen optie. Hoera voor de Amerpoort met dit initiatief. Chris knapt snel op en ik krijg een filmpje van een giechelende zoon, die aan het wandelen is.

Piet bleek geen Corona te hebben. “Ik ga meteen weg hier en kom voorlopig niet terug”, zegt hij als hij de negatieve uitslag heeft gekregen. Maar ja, waarheen? Even naar zijn lief in Amsterdam, maar dan terug, leren en tentamens doen thuis. Hij legt zich neer bij onze quarantaine en binnen ons huis, houden we afstand van elkaar.  

Bijzonder kind

Felix is ziek en dus rustig, hij is altijd een makkelijk ‘ziek’ kind geweest. Het is gissen hoe hij zich voelt. Snotterig horen we, maar de koorts is snel weg.
“Hoe gaat het Felix”, vraag ik herhaaldelijk.
“Goed!” is het enige dat hij antwoordt.
Hij slaapt lang uit, maar ik weet niet hoe laat hij naar bed gaat. Alleen op de schommel en soms wil hij mee Sheila, onze hond,  uitlaten. Maar zijn tempo met lopen is moordend langzaam, de rondes samen met hem duren twee maal zo lang. Hij is dus nog moe. Ik leg uit, dat we nergens heen mogen, ook niet naar de supermarkt. Maar dat heb ik niet goed duidelijk genoeg gedaan of hij gelooft me niet. Als hij zich iets beter voelt, loopt hij naar buiten en ik neem aan dat hij gaat schommelen. Maar na een tijdjes merk ik op dat hij er niet is en het duurt me te lang. Ronald neemt het op zich om Felix te gaan zoeken, als Felix komt aanlopen.
 “Mama, supermarkt is wel open!”.
Mijn kind is gesignaleerd in het dorp door onze ongerust buurvrouw, maar is zelf veilig weer thuis gekomen. Zijn verkoudheid is ook snel weg, verder eet en drinkt hij goed. Opvallend is, dat hij nog sneller zijn eten opheeft, dan normaal en dus ook razendsnel weer van tafel verdwijnt. Zou hij nog wel wat proeven? Maar die vraag beantwoordt Felix niet, hij heeft geen idee wat we hiermee bedoelen. De mate waarin hij zich beter gaat voelen is gerelateerd aan de hoeveelheid en het volume van de geluiden die hij maakt, merken Ronald en ik op. Want Felix is stiller dan normaal, en het is gewoon rustig in ons huis. En als hij zich dan wat beter voelt, komt de onrust en het lawaai weer terug. We moeten er om lachen, wat een bijzonder kind is het toch.

Ervaring rijker

Ik word gebeld door de assistente van onze huisarts. “Hoe gaat het met Felix?”. Het bericht over zijn Corona heeft ze via het RIVM gekregen, maar hij is intussen al weer vertrokken naar zijn opvang. Dat is het voordeel als je deze gekke griep hebt gehad, daarna is het gevaar geweken en kun je weer alle kanten op. Terwijl zijn ouders dus nog 10 dagen thuis moeten blijven. Desgevraagd vertel  ik de doktersassistente dat ik me goed voel, op wat hoofdpijn na. Maar dat kan ook liggen aan het feit, dat we meer wijn dan normaal drinken, zeg ik gekscherend.
“Testen, alsjeblieft!”, reageert ze serieus “We hadden hier iemand die met paracetamollen naar bed ik gegaan, waarna hij nergens meer last van had. Was toch positief: Corona. “ .
Dus ik ga naar de teststraat. Gelukkig blijk ik negatief.
Terwijl alle kinderen hier al weer het normale leven leiden, schikken Ronald en ik ons in onze quarantaine. Gemoedelijk maken we samen ons huis schoon en voor het eerst bestellen we online bij de plaatselijke supermarkt. Veel tegelijk, maar we hoeven niet te hamsteren. Vriendinnen, een lieve buurvrouw, ouders en schoonzus doen overige boodschappen voor ons.

En nu is het voorbij, het (directe) gevaar op Corona is geweken. Een ervaring rijker. Vanaf morgen weer heerlijk op pad, blij om weer vrij te mogen rondlopen.