Geen bericht, goed bericht!

Sheila geniet van het uitzicht!

Het duurde een maand deze nieuwe blog, nummer 16. Reden is rust en vakantie. Regelmatig lonkte mijn laptop naar mij, maar ik heb haar tijdelijk dichtgeklapt en uit het zicht gezet om niet in de verleiding te komen. Even mezelf op te laden en gelukkig was alles hier stabiel, voor zover ik dat vanuit mijn subjectieve gezichtsveld kan beoordelen. Toch?!

Vakantie

Nu de echte vakantieperiode is begonnen, heeft Felix last van een dagelijkse corona-dip. Zeker een uur lang heeft hij een letterlijke en figuurlijke uitbraak van de corona-crisis. “We gaan niet in het vliegtuig naar Griekenland, jammer, ik ben boos op corona. Ik wil 2019 en straks 2021, NIET 2020”, en zo gaat het maar door. Jammerend en zeurend blijft hij hierop terugkomen. Ronald, ik en Marieke ondergaan het. Je zou denken, dat het nu wel zo langzamerhand klaar is met dit onderwerp. Maar boos worden of hem afkappen over dit onderwerp heeft een averechts effect. Felix moet het gewoon even kwijt. Wat elke keer een glimlach bij mij naar boven brengt, is zijn uitspraak van ‘mondkapje’. Eerst begreep ik het niet, maar toen ik aan ‘Roodkapje’ dacht en met dezelfde klemtoon ‘mondkapje’ zei, viel het kwartje.   

Het is een rommelige school- en studievakantie dit jaar. Door de corona-periode ervoor met alle vrije dagen van mijn gezinsleden, voelt het niet echt als vakantie. Al deze onregelmatigheden maken dat ik zelf soms de dagen kwijt ben. Gelukkig is er een picto-schema. Maar goed, eerst is Felix naar Otterlo geweest, dan Piet naar Valencia, paar dagen thuis met z’n allen. Vervolgens met z’n vieren weg naar Noord-Holland met hond Sheila! Piet is dan thuis met zijn vriendin en viert natuurlijk feest met vrienden en vriendinnen. Wij bivakkeren in het noorden van ons prachtige land vlak bij de zee en genieten. Felix en Marieke vinden de afwisseling in dit vakantiehuis prima. Er is goede Wifi en voldoende ruimte. Het is niet het mooiste weer, maar we vermaken ons prima. Lange wandelingen langs de zee met onze hond, vaak uit eten in de verschillende strandtenten, een bezoek aan landgoed Hoenderdeall met de daaraan verbonden opvang voor Leeuwen (Stichting Leeuw). Verder relaxen in het huis met tv, IPad en een boek. Een hoogtepunt is dat op woensdag in deze week grote zus komt, Femke. Ze is 21 jaar en is Ronalds zijn dochter. Vanaf jongs af aan heeft Femke zoveel als mogelijk mee gedraaid in ons gezin. Haar roeping heeft ze gevonden in de hbo-opleiding tot verpleegkundige. Heel frustrerend is dat zij vorig jaar oktober een scooterongeluk heeft gehad, waarbij ze een vervelende beenbreuk heeft opgelopen. Hierdoor loopt haar opleiding met bijbehorende stages een jaar uit. Gelukkig gaat het nu weer goed, maar op een scooter gaat ze nooit meer zitten. Haar bijbaan, werken in de zorg, had als gevolg dat we haar veel minder zagen. Soms even een bezoek in de tuin, maar de wekelijkse etentjes bij ons thuis konden niet meer. Gelukkig zijn voor haar de corona-maatregelen iets versoepeld zijn en is ze met beschermde kleding gaan werken. Daarom is het zo leuk dat ze nu komt en we alle tijd samen hebben. Met haar eigen autootje komt ze een dagje langs en het is super gezellig. Voor deze gelegenheid gaan we ’s middags naar de McDonalds, waar Felix heel blij mee is ’Daarna is het beter weer en gaan we uitwaaien met Sheila op het strand. ’s Avonds eten we in een leuk restaurant, waarna ze weer naar huis rijdt met een voldaan gevoel, blijkt. “Het voelde net even als vakantie”, appt ze de volgende dag, zo fijn. De laatste twee dagen kunnen we echt aan zee doorbrengen, want dan begint het warme weer. Marieke geniet hiervan en staat lang in het koude water, stoer de golven van de branding te trotseren. Aan Felix is de hitte niet besteedt, de zee is hij snel zat en in de zon liggen is nutteloos voor hem. Het is tijd om naar huis te gaan. 

‘GA JE MIJ MISSEN, MAMMA??
Vraagt Marieke zonder mij aan te kijken in de volgepropte auto op weg naar het kamp, waar ze met haar broer komende week zal verblijven. Ik zit naast haar achterin, Ronald en Felix voorin. “Zeker weten”, antwoord ik. Ronald hoort deze allesomvattende vraag ook en vertelt later dat de tranen in zijn ogen sprongen. Na een weekje thuis, gaat het nu eindelijk beginnen, de week vakantie/kamp voor hen. Terwijl Felix onbevangen deze week tegemoet treedt, heeft Marieke de afgelopen dagen toch gespannen doorgebracht in afwachting hoe het ‘daar’ zal zijn. Maar nu ben ik trots, want ik heb haar toch ook zover gebracht dat ze er zin in heeft. Het lijkt gezonde spanning om iets nieuws te gaan doen, die ze nu voelt. Aangekomen pak ik alles uit en installeer hen in de slaapkamers. De begeleiding is lief en enthousiast, ondanks de extreme hitte die de komende kampweek zal aanhouden. Met dit vooruitzicht heb ik voor Felix en Marieke een ventilator voor op de slaapkamer meegenomen. Want ik heb natuurlijk niet verteld, dat ze een week zonder airco te wachten staat. De persoonlijk begeleider van Felix is een rustige jongen en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Als Ronald en ik terugrijden, denk aan al die mensen, die ons een fijne tijd samen hebben toegewenst. Nu is het dan zover, de laatste week van de zomervakantie.  

Onrustige Felix
We besluiten gewoon naar huis te rijden en te gaan genieten van de rust in ons huis. Geen enkel kind is thuis. Piet zal zaterdagnacht pas terugkomen van zijn vakantie in Ibiza. Samen hebben we nu weinig woorden nodig. Als de zon net onder is, gaat mijn mobiel. Het is de hoofdverantwoordelijke begeleidster van kamp: “Felix wil niet slapen met Bart op de kamer! Sorry dat ik nu al moet storen, maar ik wil graag overleggen. Uw zoon is boos en resoluut, wat zullen we doen? Is het goed als zijn persoonlijk begeleider bij hem in de kamer slaapt?”
Zo dat is snel, ik moet even slikken. Vorig jaar heeft hij wel met een ander kind op de kamer geslapen. Ik heb deze Bart gezien een paar uur geleden, het is een onschuldige volwassen man met de geestesgesteldheid van een kind. Waarom ziet Felix dit niet zitten? Een antwoord zal op deze vraag nooit komen. Gelukkig schakelt de ervaren leiding snel en komen ze met deze oplossing. Natuurlijk vind ik dit goed.

Maar de volgende dag, zaterdag, blijkt, dat persoonlijk begeleider ’s nachts heeft gesnurkt. Felix was opstandig opgestaan en had gezegd, dat hij niet met hem wilde slapen. Ik weet niet hoe de nacht verder is verlopen, maar wel dat nu tegen alle corona-regels in, Felix de slaapkamer voor zich alleen krijgt en de anderen met z’n drieën in een kamer moeten slapen. Jeetje wat een gedoe en dat met al die hitte ook daar, gaan ze dit volhouden de rest van de week!? Ronald zit naast me: “Ik kom Felix wel halen!”, roept hij. “Nee”, zegt de begeleidster die dit hoort standvastig door de telefoon, “Felix blijft hier. Jullie komen ‘m niet halen, we gaan het gewoon regelen.” Weer zo’n heldin, deze vrijwilligster, ik haal opgelucht adem. En de rust keert weer terug.

Deze zaterdag wordt mijn moeder tachtig jaar. Ik heb nu alle tijd om dit nu te vieren en ga vroeg op om de taart en de ballon op te halen en daarna naar haar toe. ’s Avonds heb ik een verrassingsdiner georganiseerd bij ons thuis. Mijn twee broers, hun vrouwen en mijn ouders worden opgehaald door de taxi en daarna weer thuisgebracht. Als ze hier aankomen, begrijpt mijn moeder pas bij het zien van de prachtig opgedekte tafel onder onze platanen in de tuin, dat we bij ons thuis zullen eten. Verassing geslaagd! De fantastische kok tovert heerlijk eten op tafel. Ik kan ook ontspannen, omdat alles nu is geregeld. Samen met het mooie weer wordt deze avond een bijzonder en onvergetelijk. Mijn moeder en vader genieten intens en ik (en Ronald) dus ook. Maar tijdens het diner, word ik gebeld door de begeleiding van het kamp. Even schiet de angst erin, nu kan Felix echt niet opgehaald worden. Om een verhaal kort te maken, het avondritueel met IPad en daarna slapen moet nog even worden doorgenomen. Dan kan ik ophangen en verder met de gezellige avond.  

Eind goed, al goed!
Pas zondag kunnen Ronald en ik ons helemaal ontspannen. Maandag en dinsdag mogen we samen op een geleende sloep twee dagen varen. Heerlijk genieten met het mooiste weer dat we ooit in Nederland hadden. Dan komen de foto’s van kamp en de appjes over Felix. ‘Het lijkt erop dat hij een leuke tijd heeft. Het enige waar hij over klaagt (afgezien van de corona-) is dat hier geen airco is. Ook zingt hij vaak. Dus alles verloopt hier goed’, is de tekst van de begeleider van Felix. Ergens krijg ik ook nog een belletje over Marieke. Een van haar slaapkamergenootjes, was ’s nachts aan de wandel gegaan en zo onrustig, dat ze er niet van kon slapen. Maar met een ‘sorry’ en praten was dit leed opgelost. Het is goed, de leiding van het kamp heeft het onder controle, Marieke heeft het naar haar zin en we laten alles los. Ronald en ik genieten van onze tijd samen. Nergens rekening mee houden, wat een luxe.

Donderdagavond haalt Ronald onze kinderen weer op. “Wat een heerlijke kinderen hebben jullie, zo lief en gezellig!”, hoor ik door de telefoon van de begeleidster die mij vrijdag nog even belt. “Onderling hadden we besproken wat het hoogst haalbare zou zijn deze week: een knuffel van Felix en Marieke hadden ze besloten. En spontaan hebben we die gekregen van allebei!” Een trotse moeder ben ik.

Over Marieke vertelt de leiding dat ze goed haar grenzen kan aangeven. “Dat heb ik van mijn moeder geleerd”, vertelt mijn dochter herhaaldelijk. Als ik het eindverslag lees van Felix zijn begeleider over deze week, schieten aan het einde de tranen in mijn ogen: ‘Het was de eerste dag een beetje spannend, maar daarna was je de hele dag blij, daardoor heb ik je goed leren kennen. Dankjewel voor het mooi geschenk dat je me gegeven hebt. Het is iets dat ik nog lang bij me ga dragen. Het is leuker met jou erbij’.