Eb en vloed
De reset van Felix
Het is al weer even geleden, maar onze vakantie was fantastisch. Door code rood op onze oorspronkelijke vakantiebestemming, een all-inclusive hotel op Tenerife, kwamen we terecht op Kreta in een appartementencomplex. Wel even wat anders en uiteindelijk bleek het beter voor ons! Er was een goede airco en het zwembad lag direct aan ons terras. De zee was 300 meter verderop, makkelijk te belopen. Wat een feest, eindelijk op een luchtbed in de zee dobberen, mijn favoriete ontspanning! Elke avond gingen we op pad met de taxi. In het oude Griekse stadje lands de haven en rondlopen tussen de toeristen en vervolgens de mooie plekjes zoeken om te eten. Deze afwisseling van appartement, zee, op verschillende plekken eten en een heerlijk appartement zorgde ervoor dat Felix na zo’n zes dagen eindelijk weer opknapte. Hij ging weer praten, kon lachen om de grapjes van z’n vader en begon te genieten van de omgeving, de zon, de zee en het zwembad. Ronald en ik konden ons geluk niet op. Een ‘reset’ heeft Felix gekregen, zo voelde het. Zo kwamen we alle vier na tien dagen uitgerust, lekker bruin en vrolijk weer thuis.
Rijden en denken
Ik kan nog steeds genieten als ik aan deze vakantie terugdenk, terwijl ik onderweg naar Ermelo ben om Felix op te halen. Het zit wat tegen gedurende deze rit. De snelweg is afgesloten, waardoor ik moet omrijden. En ik heb file. Deze rit is 63.9 kilometer en er staat 49 minuten voor, volgens de navigatie. Felix woont nu een half jaar bij ‘s Heerenloo en deze weg rijden we twee maal per week, heen en terug. Behoorlijk wat tijd gaat hierin zitten. De route is vooral snelweg en ik rij het bijna op de automatische piloot. ‘Flitsmeister’ is mijn vriend geworden, want ik hou van hard rijden. De radio staat bijna nooit aan, want mijn gedachten gaan altijd met mij op de loop. Dat de rit vandaag wat langer duurt, stoort me niet. Het is rustig op de weg en er is genoeg om over na te denken.
Ik besef dat het leven met mijn gezin de laatste jaren goed te beschrijven is als de getijden van eb en vloed die de zee en het land beheersen. Er zijn altijd weer de problemen, die net als de golven zijn die tijdens de vloed het land weer overspoelen, mijn gezin weer ontwricht. Gelukkig zijn er rustige dagen, kalme tijden, eb. Ronald en ik en ook Piet maken elkaar erop attent; “Oh heerlijk even rust en iedereen gelukkig.” Zo was het ook na onze zomervakantie. “Felix is nu weer helemaal de oude, aan jullie de taak om hem zo vrolijk en gezellig te houden!” zeg ik als ik mijn zoon na de zomervakantie terugbreng naar ’s Heerenloo.
“We doen ons best!”, antwoordt de zorgverlener.
Felix huilt
Maar het gaat weer mis, Felix valt terug in zijn agressie, boosheid en verdriet, vooral dat laatste is triest om te merken. Hij wil terug in de tijd en noemt de naam van zijn begeleider van ooit, die is de boosdoener. De kwetsbare groepsgenoten op zijn dagbesteding en zijn huisgenoten zijn de pineut. De spanning die Felix heeft wordt niet veroorzaakt door zijn nieuwe behuizing, de begeleiders of wie dan ook. Alle mensen daar kennen hem nu beter en hebben hem ook in goede doen meegemaakt. Ze weten hoe lief en vrolijk hij kan zijn. Maar nu is Felix ongelukkig. Toch zien Ronald en ik een lichtpunt. Door alles wat hij het afgelopen jaar heeft meegemaakt, kan onze zoon zich beter uitdrukken. Dit zal hem gaan redden. We realiseren ons dat als hij thuis was gebleven, Felix deze ontwikkeling niet zou hebben doorgemaakt.
Felix heeft trauma’s
Het geduld en de liefdevolle begeleiding heeft effect: Felix breekt. Ik word gebeld. Mijn kind heeft vreselijk gehuild en zich snikkend in de armen van een begeleidster laten troosten. En ja, ik ben even jaloers omdat ik niet zelf mijn 18-jarige kind die zich voor het eerst zo heeft laten gaan, kon troosten. Toch is het goed, want hiermee laat Felix zien, dat hij zich daar veilig voelt. Na deze huilbui is Felix zichtbaar opgelucht, vertelt men. Ik ben van slag. Dit proces maak ik al twee jaar mee bij Marieke. Zij weet nu waardoor haar huilbuien ontstaan, dat het nodig is om die tranen te laten vloeien. Het verdriet moet eruit om verder te komen. Felix heeft dit begrip nog niet, maar heeft wel verdriet, een groot verdriet dat hij nu wel heeft laten zien. Het is een ontwikkeling, waarmee ik blij ben. Deze kwetsbaarheid tonen is een overwinning en hij moet hulp krijgen om uit te zoeken wat deze pijn veroorzaakt en hoe hij hiermee moet omgaan. Natuurlijk heb ik wel ideeën waardoor zijn frustratie en verdriet vandaan komt. Hoogstwaarschijnlijk is het vooral ontstaan doordat hij van school moest, zonder dat hij zelf wist waarom. En ook omdat de persoonlijk begeleider die met hem in de maanden erna op pad ging, dezelfde persoon is als degene die Felix op een van de laatste dagen van school moest fixeren op het schoolplein, terwijl de hele school toekeek. Het eerste trauma in mijn ogen.
En Felix rouwt
Daarna is Felix’ leven drastisch veranderd. Van een vol en intensief leven, werd hij thuiszitter met een leeg bestaan. De tien jaar op school vond hij leuk, het ritme van de bus, de school en alle activiteiten erom heen heel fijn. Als ouders en de leiding op school is het niet gelukt om Felix toen hij ouder werd, goed te laten functioneren op school. We wisten niet hoe we hem konden uitleggen dat hij van school moest omdat zijn gedrag niet meer hanteerbaar was en omdat hij niets meer leerde. Toen Felix eenmaal thuis was, kwam hij er zelf achter dat zijn agressieve en onbeheersbare gedrag, de reden was dat hij uit zijn vertrouwde omgeving van school is gehaald. Rondom deze tijd ontstond ook de Corona, die de leegte van zijn leven nog meer accentueerde. Alles bij elkaar zijn er legio situaties, die wij als ouders niet aan Felix konden uitleggen, omdat hij ze vaak niet begrijpt en die hem dus zijn overkomen. Aan de andere kant, Felix zijn kant, is hij moeilijk in staat zich goed uit te drukken. Dit tezamen met zijn verstandelijke beperking en de invloed van zijn autisme, dat stomme autisme, zijn we nu beland in de huidige situatie. De trauma’s overspoelen Felix, hij weet zich geen raad. Mijn kwetsbare zoon rouwt over het afscheid van zijn jongere jaren.
Ronald en ik rijden naar ’s Heerenloo om te bespreken met alle betrokkenen van onze zoon wat er kan worden ondernomen om hem te helpen dit trauma te verwerken. Ik maak een document waarin ik beschrijf wat Felix heeft meegemaakt en wat hem dus volgens mij dwars zit. Nu dat zo op papier staat, kan iedereen het lezen en is het een verhaal waar de hulpverleners mee aan de slag kunnen. Felix moet hulp op maat krijgen. Ronald en ik blij dat ons kind wordt gezien en men doet wat men kan om hem gelukkiger te maken. Na deze bespreking, ben ik weer opgelucht.
Wordt vervolgd……