Binnen!

Ja en daar is het, Corona is in mijn huis! Als het paard van Trojen naar binnengelopen, gelukkig wel met een gezellig feestje. De afgelopen tien dagen in een notendop, want het is bizar geweest.

Dinsdag is de geboortedag mijn dochter, 15 jaar wordt ze. Elk jaar gedurende drie weken hebben Chris en Marieke dezelfde leeftijd. Ik blijf het bijzonder vinden, dat ze binnen een jaar na elkaar ter wereld kwamen.  s Avonds vieren we Marieke haar verjaardag met tante, oom en twee neven, alles op zoveel mogelijk op afstand. Het is een topavond, mooie cadeautjes, lekker eten en een gezellig drankje.  

Woensdag (3.11) doet Piet zijn rij-examen!
 “Mama, ik ben gespannen, het lijkt op mijn eindexamen.” Vertelt mijn zoon. Ja, ik voel hetzelfde, maar ik heb er vertrouwen in. Hij vertrekt en ik maak een grote wandeling met onze hond. Binnen zitten is zonde, het is mooi weer en ik kan me toch nergens op concentreren. Net als ik thuis ben, krijg ik het bevrijdende appje: “geslaagd”. Topper, wat een opluchting, deze mijlpaal is ook binnen. Ik hang vrolijk de vlag weer uit, net als bij zijn eindexamen.

• 

Donderdag Mijn man belt rond één uur:

“Christel, mijn broer belde, neef is positief getest, schoonzus heeft alle symptomen voor Corona”.

Zo die komt binnen! Ik ben stil, weet niet wat te zeggen en dat gebeurt niet vaak, ik geef het toe. Ook aan de andere kant van de lijn hoor ik vertwijfeling. “Volgens mij moet ik nu ook naar huis, maar ik maak eerst nog wat af.” Ik reageer versuft, met ongeloof, ik wil er niet aan. Iedereen van mijn gezin is kerngezond, het voelt zo tegenstrijdig. Ronald vervolgt:
“We kunnen niet anders, we gaan in quarantaine!”

Hij heeft natuurlijk gelijk. Ik laat het op me inwerken, terwijl ik buiten een kopje thee neem.  Het is heerlijke weer en cynisch bedenk ik me , ‘Oh ja, de zon is weer terug! Dus de Corona ook’.  Ik zie dat de vlag nog uithangt, misschien moet ik ‘m nu maar halfstok hangen, denk ik teleurgesteld.  
Mijn hersenen gaan op het hoogste toerental.  Wat nu….?  Ik probeer rustig te bedenken hoe deze avond is verlopen.  Heb ik, zoals we ons allemaal hadden voorgenomen, voldoende afstand gehouden? Maar ik weet tegelijkertijd dat het geen zin heeft ‘de koe in z’n kont te kijken’, zoals manlief vaak spottend zegt. Tijdens zo’n gezellige avond, verslapt de alertheid, zo gaat dat. Dus probeer ik stap voor stap de situatie in te schatten.

Marieke is op school en die moet daar weg en wel meteen. Ik doe mijn mondkapje op en stap in de auto. Onderweg bel ik school en breng het bericht om mijn dochter uit de klas te halen. Daarna bel ik de therapeute dat de PMT vanmiddag niet door gaat. Als Marieke de auto inkomt, vertelt ze dat haar klasgenootjes erg geschrokken zijn, dat ze meteen de klas moest verlaten. Onderweg vertel ik over de Corona bij haar tante en neef, het moet even indalen lijkt het. Thuis gekomen komen de tranen en is ze even de weg kwijt. “Mama jij hebt niet naar de Minister President geluisterd!”, zegt ze verwijtend. Ik vertel haar dat haar dat we er niets aan kunnen doen, dat heel veel mensen Corona hebben en het nog niet zeker is dat wij het krijgen. Ze bedaart gelukkig.

Als ik de situatie aan Piet uitleg, zie ik dat zijn vreugdevuur van woensdag over het behaalde rijexamen in één klap wordt gedoofd. Ik vind het jammer voor hem. Bijkomend probleem is dat zijn vriendin morgen jarig is.  
 “Mam, ik heb die avond afstand gehouden, bewust. Ik ga echt naar haar toe!”. Hij laat zich door niets en niemand weerhouden en wil zijn geliefde niet teleurstellen. Ik laat het voor wat het is, hij is volwassen en inderdaad in mijn geheugen is Piet op afstand gebleven van iedereen.

En dan Felix, hoe moet het met hem? Zodra Ronald thuis is bespreken we dit en bedenken dat hij de hele avond eigenlijk niet bij ons in de buurt is geweest. De drukte was te veel voor mijn autistische zoon. Hij had zich teruggetrokken op de bank. Alleen tijdens het eten, zat hij korte tijd aan tafel naast zijn neef die nu besmet blijkt. Samen nemen we de beslissing hem op zijn opvang te laten, de kans op overbrengen is minimaal geweest.

Gevolgen

Corona gaat bijna altijd gepaard met verhoging, dus Ronald neemt direct de nieuwe thermometer in gebruik, die ik uit voorzorg had gekocht. Twee keer klikken, van dichtbij mikken op je voorhoofd en je weet of je verhoging c.q. koorts hebt. Het apparaat is onze nieuwe vriend in huis, altijd binnen bereik en elke drie uur wordt bij iedereen de temperatuur gemeten. Er is niemand die boven de 36.5 graden uitkomt, top!

Zolang Felix maar naar zijn opvang gaat, maken Ronald en ik ons niet druk. Marieke moet deze vrijdag en de hele volgende week thuisblijven. Even doemen haar intense gedragsproblemen van de Lock-down in maart voor me op, maar ik besef meteen: het is maar een week. Gelukkig verschijnt de juf de eerste dag klokslag 10 uur online en vervolgens gaat ze keurig aan haar huiswerk. Maar Marieke kan niet naar Zandvoort met de opvang, dat dit weekend stond gepland. Als ik het haar meld, is ze teleurgesteld. Ik ben boos en verdrietig dat haar deze dagen ontnomen zijn, het is prachtig weer het hele weekend en nu zit ze vooral binnen. Ik weet dat ze van zo’n uitje ontspant, geniet en het een langdurig positief effect heeft op haar humeur en energie. Dat mist ze nu, maar ik ook. Haar gehele drukke en leuke naschoolse programma valt weg. Haar therapie op maandag en donderdag zal weer online moeten, ze kan dinsdag niet met haar persoonlijk begeleidster op pad en ook niet naar haar tekenclub op woensdag.

Deze vrijdag zou ik eigenlijk helemaal alleen doorbrengen, ik had me erop verheugd, lekker schrijven voor m’n boek, bedenk ik me als ik wakker word. Even word ik er verdrietig van, maar dat is egoïstisch. Ik spreek mezelf toe: ‘Wat is tien dagen in een mensenleven? Het lukt me nog wel mijn project over de twee snoezelruimtes verder uitwerken, ook top!
Tot nu toe heeft niemand in mijn gezin verschijnselen van Corona en ik denk ook dat het met een sisser zal aflopen. Ronald trekt zich terug op kantoor en kan daar goed werken. Marieke doet haar schoolwerk. Op afstand feliciteer ik Piet en zijn vriendin.
’s Avonds zit ik gewoontegetrouw in voorbereiding van Felix zijn terugkeer naar huis, verder te denken. Oh ja, mijn schoonmaakhulp kan dinsdag niet komen, ik moet de kapper voor mezelf en Marieke afzeggen en ook de vaste begeleider voor Felix die altijd op zondag en maandag wat met hem onderneemt. Ik vergeet vast nog iets, maar het komt morgen wel. Gelukkig is Ronald thuis, we gaan het met z’n tweeën fixen.

Zaterdag haal ik Felix op. Als ik aankom, is hij gewoontegetrouw buiten aan het schommelen. Met een glimlach op zijn gezicht schommelt hij zo hoog als ik niet durf. Ik toeter, hij zwaait en komt van de schommel af. Binnengekomen, zie ik een vaste bewoner op de bank liggen met een dekbed over zich heen. De begeleidster staat op en meldt dat Felix vanmorgen niets wilde, hij was wat timide. Ik word alert en vraag of de jongen ziek is, maar krijg geen helder antwoord. Thuisgekomen oogt Felix wat vermoeid en hij eet slecht. Piet pakt de thermometer en meldt: 37.6 graden. Even later meldt Felix: “Mama, pijn hoofd, wil aspirientje.” Ik geef hem twee paracetamollen en kijk mijn man betekeningsvol aan. Dit lijkt niet goed. Ik leg Felix in bed.
“Morgen de GGD bellen, we gaan hem testen!”, zegt mijn man als ik terugkom. Precies, wat ik dacht. We kijken een film. Na drie kwartier gaat opeens gaat de kamerdeur open, we schrikken, Felix komt binnen en roept vrolijk: “Ik ben beter!” Ronald en ik lachen, wat een kerel. Gewoon een griepje dus.

En zondag maken we ons geen zorgen, hoewel Marieke zich niet van haar beste kant laat zien. Ik bel naar Chris zijn huis, dat we in quarantaine zijn en daarom niet komen dit weekend. De zorgverlener wenst ons succes.
Tot mijn verbazing word ik aan het begin van de avond teruggebeld door de hen: “Er zijn begeleiders met Corona op de dagbesteding, dus deze gaat dicht!”, meldt de vrouw gespannen, “Chris zal deze week thuis zijn.” Pas vier weken gaat hij hier weer heen, maar natuurlijk is dit overmacht. “Dat is lastig voor jullie”, antwoord ik en ik hoor dat ze opgelucht ademhaalt. “Dank dat je zo meelevend reageert.” zegt ze en ik vraag me af nadat ik heb opgehangen of andere ouders dan boos worden of zo?! Hier kan toch niemand wat aan doen?

• 

Maandag gaat het goed met Felix. Helaas gaat het zwemmen ’s avonds niet door, één van de tijdelijke maatregelen. Piet zit in z’n kamer te werken, Ronald in kantoor, Marieke in haar kamer en ik met Felix naar Utrecht. Belofte maakt schuld: eigenlijk onverantwoord maar ik rijd naar hartje Utrecht en eet met Felix een hamburger bij de onbekende Amerikaanse fastfood keten ‘Five guys’ in hartje Utrecht.
Maar ’s avonds vertrouw ik het niet, Felix wil weer een aspirientje, ja hoor 37,8 koorts. Nu is er geen ontkomen aan. Morgen naar de GGD met hem.

Dinsdag. En zo gebeurt het, ’s morgens laten mijn man en Felix zich testen bij de GGD. Geen zorgboerderij vandaag en het is helder dat hij morgen niet naar zijn logeeradres kan. Ronald en ik moeten even slikken, maar het is niet anders. We zijn met z’n vijven thuis. Maar stel je voor, als Felix Corona heeft, dan kan hij niet alleen in quarantaine op z’n kamer. Onbegonnen werk, hij zal de noodzaak hiervan niet begrijpen.

Woensdag 11-11-2020
Ik dien per mail het helemaal uitgewerkte voorstel voor de her(inrichting) van de snoezelruimtes in bij de betrokkene van de Amerpoort. Voor m’n gevoel word ik vijf minuten later gebeld: “Dank voor al uw inspanning van vorig jaar en de uren die u er nu aan heeft besteed, de kosten voor deze snoezelruimtes zijn akkoord!” Aldus de directeur van Chris zijn instelling. Ja zo fijn, hoogtepunt van de dag. Twee snoezelruimtes ‘in the pocket!’!   

Maar dan blijkt inderdaad dat Felix positief is getest, degene van wie ik het minst had verwacht heeft Corona. Mijn zoon is niet onder de indruk van de conclusie, dat zijn grootste vijand van dit jaar hem ziek heeft gemaakt. Felix heeft klachten als een normale griep, dus hij ziekt het gewoon uit. Ik bel zijn opvang om de Corona van hun cliënt te melden, hij zal dus niet komen deze week, hij is thuis en binnen. Ze begrijpen het, zijn niet boos dat ik Felix niet eerder heb opgehaald omdat hij een risico in het opvanghuis heeft gebracht. Ik ben opgelucht, want ik voelde me hierover schuldig.

Quarantaine en isolatie!

In ieder geval is nu duidelijk, dat onze quarantaine noodzakelijk is. Maar ja, het kwaad is al geschied. Ik kan Felix niet opsluiten in z’n kamer, hij loopt met al zijn besmetting gewoon door ons huis. want wij o Marieke en Piet wel. Als de GGD belt voor een broncontact onderzoek, blijkt dat Ronald en ik sowieso nog twee weken in quarantaine moeten blijven. Maar er is ook een ‘voordeel’. Het feit dat Felix nu ziek is, betekent dat hij volgende week wel weer naar z’n opvang kan. Heel fijn. En ook Marieke mag volgende week weer naar school.
“Misschien moet ik het maar gewoon krijgen”, oppert Ronald.  Ja, dat is een oplossing, maar ik ben toch angstig omdat het onvoorspelbaar is in welke vorm je de Corona krijgt.  Piet voelt zich ook niet zo fit. Al twee dagen lichte aanhoudende hoofdpijn, wat hij normaal nooit heeft. Dus ook testen. Helaas heeft hij zijn rijbewijs nog niet mogen ophalen en dus rijd ik hem naar de teststraat van de GGD. Wij allebei met mondkapje in de auto, hij rechts achterin, ik als chauffeur rijdend voorin. Samen zien we hier dan wel weer de humor van in. Eenmaal terug, valt er verder niets te doen dan binnen blijven. Gelukkig hebben we een hond, die we buiten moeten uitgelaten!


Dan belt einde middag de Amethist: “Ik bel je om te op de hoogte te houden, Chris is vandaag getest op Corona!”. Ik krijg een visioen voor me van mijn kind opgesloten in zijn kamer, als een gevangene. “Hoe gaat het dan met hem?” vraag ik natuurlijk wat ongerust. “Wel goed. Ik hoor hem nu lachen in zijn kamer.” Zegt de zorgverlener ter geruststelling. Morgenmiddag krijgen we de uitslag.

• 

En nu is het vrijdag de 13de.
Chris heeft ook Corona. Wat een teleurstelling. Tot woensdag gaat hij in isolatie, want zo gaat dat daar. Quarantaine is vrijwillig. Hem kun je niets uitleggen, hij heeft geen enkel begrip van wat hem overkomt. “Zijn temperatuur is 37.3 graden”, meldt de zorgverlener, “hij is een beetje down en heeft rode wangen.” Mijn verzoek is hem 2 x paracetamol te geven, dit brengt rust en helpt, heb ik gemerkt bij Felix. “We gaan het overleggen”, is de reactie. Dan ben ik fel: “Maar als moeder heb ik ook wat in te brengen!”, reageer ik. De zorgverlener begrijpt het en zal het overbrengen aan degene die ze advies moeten vragen.

Ik vind het triest, maar voor de zorgverleners is het ook niet makkelijk. Zij moeten het niet krijgen, dan is er minder zorg beschikbaar. Als Chris woensdag 48 uur achter elkaar geen koorts heeft, is hij weer vrij man!

.