De Anticlimax

• 

Het is alweer even geleden, je verjaardag, op zaterdag 22 januari werd je 19 jaar. Ik wilde een mooie start voor het jaar 2022. Het werd inderdaad een verjaardag om nooit te vergeten.  

Na onze Corona-weken begin januari, was ik blij dat we allemaal net op tijd hersteld waren om je verjaardag te vieren. Wel vroegen we ons af OF je dit feestje wel wilde. Je bent namelijk  helemaal niet blij om ouder te worden:  “Wil niet groot worden”, dat roep je het afgelopen jaar zo vaak. Je had het over de tijdmachine die je kan terug brengen naar het jaar 2019 of eerder. Toen was er geen Corona en ging je nog naar school. Terug in de tijd toen alles nog makkelijk was, althans in jouw ogen. Want het was niet zo, maar dat kan ik je niet uitleggen. Ik weet dat je het vieren van je verjaardag altijd geweldig vindt. Zeker door die ene keer, toen we het niet wilden vieren, als straf…..

Geen verjaardagsfeest

Ik denk vijf jaar geleden toen je 14 jaar werd. Reden: je had je nieuwe Playstation kapot gemaakt. Met een mes en een schaar had je het apparaat zo bewerkt dat het total loss was. We begrepen niet waarom jij iets had vernietigd, dat je zo graag wilde hebben. Dat een Playstation ook duur is en het daarom zonde is, dat begreep je niet. Het was niet de eerste keer dat je iets vernielde. Zo heb je ook jouw ‘Nintendo WII u’, zo’n prachtig portable game apparaat vernield. Zonder dat ik het door had, gooide je in die tijd dingen weg, zoals je Xbox die ik op de kast had gelegd. Je liep dan op een onbewaakt moment naar buiten en gooide zaken in de vuilnisbak buiten, zonder dat we het door hadden. En net toen we dachten, nu ben je blij met deze Playstation van Batman, gebeurde dit. Wanhopig door jouw vernielzucht, bedachten we de ultieme straf: we gaan niet jouw verjaardag vieren. Misschien dat je dan de consequenties van je vandalistische acties zou inzien. En inderdaad, je reactie was heftig. Nog nooit heb ik je zo verdrietig gezien, je was helemaal de weg kwijt. Je riep ‘sorry’ en huilde intens. Papa kon het niet meer aanzien en we dachten dat je het nu misschien toch begrepen had. Uiteindelijk hebben we besloten dat alleen Opa’s en Oma’s zouden komen met hun cadeaus. Geen taart, geen feest.

Feest

Met dit in mijn achter hoofd, wilde ik je 18^de levensjaar mooi afsluiten en het gezellig vieren. Het was tenslotte ook een memorabel en heftig jaar met de start in je woning in Ermelo. Ik bereidde het weekend van 22 en 23 januari goed voor. Op jouw verzoek bak ik een appeltaart en zoals altijd heb ik een slagroomtaart gekocht met  tekst erop: Hoera, Felix 19 jaar! Nu je officieel uit huis bent, zie je je begeleiders nooit meer. Best vreemd dat je deze mensen waarin je al die jaren hebt opgebouwd nooit meer ziet. Daarom nodigde ik ze allemaal uit. Papa haalde je op uit Ermelo, waar je in je woning al een lekker taartje had gehad. Nadat je bij ons bent binnengekomen en je cadeaus hebt gehad, druppelt het bezoek binnen en gaat weer weg. Volgens de Corona-regels, maar op deze manier merk jij daar niets van. Het is gezellig iedereen weer te zien voor zowel jou als ons. Ze hebben allemaal hun best gedaan om voor jou iets leuks te vinden. Je bent blij met alle cadeaus. Het was een topdag en papa en ik hebben genoten van je.

Vol ongeloof

• 

Als ik de ochtend wakker word, zie ik het niet meteen. Jij slaapt uit en hebt waarschijnlijk nog je eigen feestje op je slaapkamer gevierd met je Ipad en televisie. Sinds kort hangt daar weer een mooie tv zodat je daar kunt kijken. Papa en mama ’s kunnen zo ook avonds tv kijken. Mooie bijkomstigheid is dat ik hierdoor doordeweeks op jouw kamer met Youtube filmpjes kan trainen. Sinds ik gestopt ben met roken, vliegen de kilo’s eraan en ik hoop zo weer fit te worden en wat gewicht kwijt te raken.

Ik zit met papa te ontbijten als mijn oog erop valt. Het staat op de kast in de huiskamer. Vol ongeloof zie ik een ondefinieerbaar krom apparaat. Het duurt een paar seconde voor ik het door heb en dan herken ik het. Dit is jouw IPad die daar staat. Het apparaat is in een hoek van 90 graden gevouwen, totaal gecrasht. Alsof je ‘m over je knie hebt gelegd en hebt omgebogen. Het zijn flitsen in mijn hoofd die me jouw woede en frustratie laten zien, de reden waarom je dit hebt gedaan. Sinds vorige week hebben we je IPad zo ingesteld dat hij uitgaat van middernacht tot 7 uur ’s ochtends. In je woning op Ermelo is dit goed gegaan, maar thuis accepteer je dat niet. Hier ben je even vrij en mag je tot laat in je bed met je IPad spelen. En toen ging ie uit vannacht en ben jij uit je dak gegaan, in je eentje. En dit is het resultaat.

Hersteld

Papa en ik zijn boos en verdrietig, we voelen ons weer machteloos. Ik vind het stom van mezelf, dat ik hierover niet heb nagedacht. Anderzijds is het een zinloze vernietiging en ik weet meteen dat er een nieuwe moet komen. Als je eenmaal wakker wordt, kan ik niet lief tegen je doen. Ik ben blij dat ‘oude’ persoonlijk begeleidster je deze zondag komt ophalen. Het is haar verjaardagscadeau om weer ouderwets een aantal uren met je op pad te gaan.

Als je in de middag terugkomt, hebben papa en ik ons hersteld, onze woede en verdriet zijn we weer kwijt. Het blijft voor ons moeilijk om in te schatten in hoeverre de beperking van je syndroom jou weerhoudt deze emoties van je ouders te begrijpen. Het is duidelijk dat je de consequenties van je daden niet kunt inzien. ’s Avonds komen er weer mensen eten, ook voor jouw verjaardag. Je krijgt nog geld en ik weet dat ik dat ga gebruiken voor jouw nieuwe I-pad.

Maandagochtend sta ik op en laat je wat uitslapen na dit drukke weekend. Ik zal je naar Ermelo brengen, zonder I-pad. Dat is best een probleem, want dat is je grootste vermaak voor je op de dagbesteding én in je woning. Ik weet niet hoe ze dat gaan doen, maar de les moet worden geleerd. Voorlopig nog geen vervanging van de I-pad.

TV kapot!

Als je onder de douche vandaan bent en op je bed zit, geef ik je kleding aan. Dan zeg je tegen me: “Tv kapot.” Daarbij wijs je naar deze prachtige spiksplinternieuwe tv van een paar weken oud…..

• 

Ik roep nog iets van ‘Nee, Felix het is niet waar….’ Maar ik weet dat jij dit niet verzint. Je zet ‘m zelf aan met de afstandsbediening om het te bewijzen en ik zie dat het beeldscherm kapot is. De hoeveelste tv dit is weet ik eigenlijk niet, ik denk nummer 4. Ik kijk Felix aan en er knapt iets. Dan begin ik onbedaarlijk te huilen en loop de slaapkamer uit terwijl ik alleen nog kan uitbrengen: “Kleed je aan, we gaan zo weg.” In tranen bel ik je vader, die als reactie alleen maar kan uitbrengen: “Dit is heel erg.” Ik stop al je spullen in de auto, Sheila gaat ook mee. We gaan op weg, maar het lukt me niet het huilen te stoppen en mijn lichaam schokt zo nu en dan, terwijl ik door mijn tranen heen naar de weg kijk en de 59 kilometer afleg naar Ermelo. Onderweg ben je doodstil en ik vertel je dat Mama vreselijk verdrietig is over het feit dat je de Ipad èn de tv hebt kapot gemaakt! Ik zeg: “Papa en mama begrijpen niet dat je dit hebt gedaan. Mama weet het niet meer. Ik doe alles voor jou, hou zoveel van je. Je moet praten, niet dingen vernielen. Daarom breng ik je nu weg en je komt even niet meer thuis.” Er komt geen reactie van jou.

Relativering

Als bij de dagbesteding in Ermelo aankom, huil ik nog steeds. Ik vertel met horten en stoten wat er is gebeurd en dat Felix voorlopig even niet thuis komt. De begeleidster is vol medeleven en vertel: “Ach, er was een moeder van een andere cliënt. Ze was teneinde raad, omdat haar dochter het aquarium had omgegooid. Het mooiste wat ze bezat en toch vernield.” Het werkt relativerend, wij zijn niet de enigen die dit overkomt. De begeleidster zegt dat Felix afscheid moet nemen van me, maar mijn zoon neemt alleen afscheid van Shiela… Dan ga ik weg.

• 

Een kentering

Ik zet de auto verderop neer en ga wandelen met Sheila op het prachtige park waar jij woont en ‘werkt’. Ik overdenk de enorme anticlimax van deze verjaardag en kom langzamerhand weer tot rust. Later hoor ik dat je het er dagen over hebt gehad: ‘Mama heel verdrietig’ heb je herhaaldelijk gezegd en mijn deplorabele staat heeft dus wel indruk gemaakt. Dit weekend heeft een kentering teweeg gebracht. Het ‘loslaten’ is een feit geworden. Felix komt vanaf dan om het weekend naar huis en dat geeft iedereen rust. Misschien was het te veel, het heen en weer gerace elk weekend. Gelukkig is het nu, precies een jaar later ook zo dat de begeleiders Felix veel beter kennen en kunnen helpen. Daarom gaat steeds beter en is onze zoon vrolijker en zelfstandiger, praat veel meer en zoekt veel contact met de begeleiding en mensen om hem heen. Hij laat gelukkig het matras op zijn bed liggen en slaapt dus niet meer op de grond. Uiteindelijk kopen we 10 dagen later weer een Ipad voor Felix, waar hij weer heel blij mee is.