Corona
Corona
Na een onstuimig jaar, heb ik intens genoten van de Kerst. Met onze families vieren we dit samen, we eten, drinken, zingen en dansen. Je weet maar nooit, wat het komende jaar gaat brengen. Gewoon genieten.
Al tijdens eerste Kerstdag meldt mijn broer dat er iemand die bij hem werkt in zijn slagerij Corona had. En dan blijken er meerdere mensen aangestoken met het verguisde virus. Zoveel dat hij zijn winkel moet sluiten. Voor het eerst sinds de ruim 55 jaar, dat onze ‘Slagerij van Loo’ bestaat moet het bedrijf dicht. Ik ben opgegroeid met deze winkel, ik heb er gewerkt toen ik student was en mijn broer heeft deze winkel overgenomen en runt het bedrijf met circa 25 werknemers al ruim 10 jaar. Daarom zeg ik ‘onze’, ik ben nog steeds verknocht aan deze winkel, ook omdat het altijd lekker eten is wat je daar koopt. Er blijken zoveel personeelsleden ziek, dat mijn broer na Kerst de winkel moet sluiten. Bizar.
Felix opgesloten
Maar goed, met Oud en Nieuw voel ik me al niet lekker. En dan heb ik Corona, Marieke en bij het officiële testen is Ronald ook positief. We ontdekken het net nadat we Felix naar Ermelo hebben gebracht. Piet en Caro vertrekken meteen, na de negatieve zelftest. Wij blijven met z’n 3-en thuis in quarantaine. Als we onze nieuwe status Corona melden, wordt Felix vrijwel direct ‘opgesloten’ in zijn slaapkamer op de instelling. De regels zijn onverbiddelijk daar. Alleen heen en weer lopen om te douchen en de begeleiding kleedt zich om als maanmannetjes voordat ze bij Felix naar binnen gaan. Dit had ik niet voorzien en ik huil van verdriet. Hij mag zelfs niet naar buiten, geen wandeling in de frisse lucht. Mensen in een instelling zijn soms ‘ongeleide projectielen’, die in hun onwetendheid zelfs buiten het virus kunnen overbrengen. En ook moeten zorgverleners beschikbaar zijn voor deze één op één aandacht van een wandeling met de cliënt. “Zelfs gevangenen worden dagelijks gelucht.”, zegt mijn man boos. Ik breng deze boosheid over – je kunt niet iedereen over één kam scheren, toch?! – en dan beloven ze een uitzondering te maken en wel met Felix buiten te gaan wandelen, 2 x per dag.
Ansichtkaarten
Het is begrijpelijk dat Felix verder in zijn slaapkamer moet blijven, want er is een grote kans dat hij Corona heeft. Als we beeldbellen met onze zoon, zien we de zorgverlener in zijn ‘maanpak’, en Felix die daar zit op een stoeltje en een klein tafeltje uit de woonkamer, zijn matras ligt nog steeds op de grond. Er is geen tv, want die heeft hij ooit kapot gemaakt en dus is er een Ipad om zich mee te vermaken. That’s it! Medelijden voelen Ronald en ik dat wij hem als ouders dit aandoen. En toch Chris heeft dit recentelijk ook meegemaakt?! Maar er is een enorm verschil in bewustzijn en beleving van de situatie bij deze twee zonen van ons. Als we later weer beeldbellen met Felix zegt hij na een paar minuten ‘Ik wil naar huis’. (Chris kan niet praten!) Onze harten breken, maar het kan nu niet. Wat kan ik wel doen om hem een beetje blij te maken?
Geen adres op sociale media.
De volgende dag zien Ronald en ik een bleke Felix, die heel blij is met zijn ansichtkaartjes! Ook de zorgverleners vinden het leuk voor hem. Maar mijn ludieke actie voor ons kind in quarantaine wordt in de kiem gesmoord. Het management van de instelling belt mij: “Felix heeft een warm netwerk om zich heen. Niet alle jongens in zijn huis hebben dat. Daarom verzoeken we je het adres van het huis van de sociale media te verwijderen.” Ja ik heb het goed gehoord, het is serieus. Felix woont niet alleen en blijkbaar zijn er redenen, dat het adres voor de overige bewoners niet bekend mag zijn. Het voelt als een film, een soap. Ik verander mijn bericht op FB en Instagram en haal het adres van Felix zijn officiële woonhuis eraf. Dan geeft Felix aan dat hij keelpijn heeft en wordt getest. Na ruim een dag word ik gebeld: Corona. Ronald en ik twijfelen geen moment, we halen ons kind naar huis.
Felix weer thuis!
Iedereen komt aan de beurt voor de Corona, dus wij ook!
Dan blijken Piet en vriendin toch ook Corona te hebben. Ze komen gezellig terug en dan zitten we met z’n 6-en thuis in quarantaine. Niet heel erg ziek, gelukkig. Vermoeid, verkouden en de meesten proeven bij na niets. Stiekem vind ik dit reuze gezellig! Want na het afgelopen onstuimige jaar, had ik ook last van mijn lege nest. Felix is zich ervan bewust dat hij blij moet zijn, dat hij nu thuis zijn ‘Corona’ mag uitzitten. Hij kan hier alle kanten op. Ouderwets leven we met z’n allen in dit gelukkig ruime huis. De tijd doorkomen is niet lastig. Piet werkt aan de eettafel, Caro studeert in ons kantoortje, Ronald heeft zakelijk telefoonverkeer en zo nu en dan een zoomvergadering. Samen doen we allerlei karwijtjes in het huis, inclusief schoonmaken, wassen en koken. We lopen heel veel met Sheila en ik maak lange fietstochten met Marieke. Niet iedereen heeft het zelfde ritme, maar dineren doen we samen. Er is geen haast en we kunnen uitslapen, dus drinken we wijn. En hoewel ik niets proef, voel ik het gezellige effect van de drank wel.
En zo starten we 2022:
Mijn broer kan zijn winkel pas maandag 10 januari heropenen. Wij als gezin gaan vanaf morgen uit quarantaine. Gelukkig, want mijn beide ouders worden van de week geopereerd. Operaties die al lang in de planning staan. Ze zijn eindelijk aan de beurt en nu kan ik hen bijstaan. Het jaar 2022 is spannend begonnen!