Felix – wordt vervolgd:

• 

Felix wordt overspoeld

“Mama heeft veel stout gedaan, Mama, jij hebt gemene geleider Bram gedaan!”

Het snijdt door mijn hart, deze opmerking van mijn zoon, want hiermee beschuldigt hij mij van zijn trauma. Ondanks alles wat er voor Felix wordt ondernomen, gaat het niet beter met hem. Weerloos en vol vertrouwen is Felix altijd op pad gegaan, omdat wij ouders dat graag wilden. Of het nu buitenschoolse opvang was, een hele week op vakantie naar België met een stichting met wildvreemden of met deze begeleider, Bram, op pad, Felix deed het. En nu is hij een totaal nieuw leven aan het opbouwen in Ermelo, waar wij hem naar toe hebben gebracht. Nu de nieuwigheid er vanaf is, worden als het ware ‘de oude wonden opengereten’. Felix wordt overspoeld door zijn trauma’s, zijn besef dat hij anders is en zijn boosheid over de Corona die nog steeds rondwaart. Felix is in de war, soms in paniek, boos en verdrietig te gelijk. Het is logisch dat hij terug wil naar het verleden; toen was alles duidelijk.   

Felix en voelen

Ik Na vele gesprekken over Felix, is er gelukkig snel haptonomie beschikbaar voor hem. ‘Uit je hoof, in je lijf. In contact met je gevoel’,  lees ik als ik hierover google. Niet te veel praten dus en je lichaam voelen, dit lijkt me zeer geschikt voor hem. Eén maal per week haalt de ervaren vrouwelijke haptonoom hem op uit de dagbesteding. Ze probeert hem bewust te maken van zijn fysieke onrust, de spanning in zijn lichaam. Dit besef heeft hij nodig en kan helpen om zijn agressie naar anderen te verminderen.

Helaas is het te weinig, deze ene therapie. Felix verzandt volledig in de spanning en emoties die hem belemmeren normaal te functioneren en rustig te slapen. Er kan bijna geen lachje meer vanaf, hij is aan het overleven. Grauwe wallen onder zijn ogen verraden zijn slaap tekort. Hij slaapt op de grond, zijn bed is volledig geruïneerd. Ook thuis vervalt hij weer in ‘oud gedrag’. Met lede ogen kijken we naar ons trieste kind. Felix oogt ongelukkig, is onrustig, ruimt het hele huis op, gooit dingen weg, praat continue tegen zichzelf over terug in de tijd en over de Corona. Felix wil een robot worden! Briljant bedacht, want dan hoef je niets te voelen.

Noodsituatie en fixeren

De weekenden met Felix thuis zijn daarom heel vermoeiend en Ronald en ik trekken het eigenlijk niet. Daarom besluiten we om hem de zaterdagen in de middag op te halen, in plaats van ’s ochtends om 10.30 uur. Echter door miscommunicatie in het huis zit Felix te wachten op ons, maar wij komen niet. Dan gaat het helemaal mis, het is de druppel op de gloeiende plaat vermoeden we. Felix valt de begeleider daar aan, zo agressief en ongecontroleerd dat hij moet worden gefixeerd. Ik moet dit toch uitleggen, ‘fixeren’. Hierbij wordt Felix beetgepakt en zo op de grond neergelegd, dat hij zich niet meer kan bewegen totdat hij weer rustig is. Hierdoor kan hij zichzelf en anderen geen pijn meer doen. Dit gebeurt alleen in een noodsituatie.

Als Ronald hem daarna in Ermelo ophaalt, is iedereen natuurlijk van slag. Felix heeft uit zichzelf sorry gezegd tegen de zorgverlener, de lieverd. Maar eigenlijk moet iedereen sorry tegen hem zeggen.

Het mes

In dit weekend zegt Felix voor het eerst: “niet leuk ’s Heerenloo”. Geheel begrijpelijk. Toch gaat Felix maandagmorgen weer zonder morren mee in de auto en rijden we samen naar Ermelo. Als ik hem bij de dagbesteding afzet, haalt zijn ‘juf’ gewoontegetrouw de rugzak leeg met zijn brood en de Ipad. En dan onder uit de rugzak pakt ze het mes. Een mes van thuis, dat wij gebruiken bij onze maaltijden. Felix reageert onbewogen als we hem het mes laten zien. Ben ik naïef, dat ik nooit geloof dat mijn kind dit ‘wapen’ van thuis heeft meegenomen met opzet om iemand kwaad te doen?! Voor de begeleiders op ’s Heerenloo is het duidelijk, zij geloven wel in deze mogelijkheid. Zij gaan in de alert-stand. Er wordt een nood-mdo (multidisciplinair overleg) ingezet op de vrijdag in dezelfde week. Dan begrijp ik (pas) dat men mijn kind gevaarlijk vindt. Dit zet iets in gang bij mij.

Medicijnen voor Felix

De laatste weken heb ik mijn aandacht verdeeld. Mijn lieve vriendin uit Friesland is uitbehandeld voor haar ziekte, kanker. Ik ga daar wekelijks heen, een uur rijden en weer terug. Het einde van haar leven is in zicht en het verdriet hierover heeft mij onbewust verslapt in de aandacht die ik voor Felix zou moeten hebben. Vanuit zijn huis hoor ik dat hij soms ’s avonds zijn bed rechtop tegen de muur zet en vaak op de grond slaapt. Mijn zoon is ook daar altijd onrustig en alleen met veel nabijheid thuis en één op één begeleiding op de dagbesteding komt hij de dagen door. Opeens begrijp ik dat het helemaal mis gaat op deze manier. Mijn kind is in paniek. Ik moet hem helpen, op de een of andere manier ervoor zorgen dat hij rustiger wordt. Dit lukt hen ‘daar’ nog niet, er is geen regie of controle over Felix zijn gedrag. De trauma’s van Felix bederven zijn hele leven. Dan neem ik het besluit, dat ik nooit wilde nemen en waarvan ik heilig overtuigd was dat dit kind het nooit nodig zou hebben: Felix moet medicijnen. Ik vind het vreselijk maar het kan niet anders. Men gaat akkoord in Ermelo, de crisis is duidelijk en het effect is direct merkbaar, gelukkig. Felix slaapt beter, is kalmer en kan weer enigszins aan het programma meedoen.

Ronald en ik blikken terug en vragen ons af of we deze keer de verkeerde keuze voor Felix hebben gemaakt en daarmee zijn vertrouwen hebben beschadigd? Of zijn wij als ouders misleid doordat het huis waarin hij is gaan wonen, totaal niet geschikt is voor onze zoon. We trekken de conclusie, dat op elke plek waar Felix vanuit thuis zou zijn gaan wonen, er problemen zouden zijn ontstaan. Iedereen doet z’n best voor Felix en daar gaat het om. Hoewel we heel triest zijn, weten we dat we zijn trauma’s thuis niet hadden kunnen oplossen. Gevoelsmatig is het tegenstrijdig, maar het is goed dat Felix daar ‘woont’. De hulp die beschikbaar is op ’s Heerenloo hadden wij hem thuis niet kunnen geven.

Zoveel verdriet

Deze weken zijn heftig. Ons kind zit in de knoop en niemand lukt het tot nu toe deze knoop te ontrafelen. Mijn vriendin Hanneke overlijdt en ik spreek tijdens de begrafenis over hoeveel ze voor mij betekende. Het weekend daarna moet mijn moeder ‘s nachts met de ambulance naar het ziekenhuis, omdat ze zo kortademig is dat ze niets meer kan. Gelukkig komen de artsen er na een paar dagen achter wat de oorzaak is en helpen de medicijnen snel. Ze is nu weer thuis, maar haar operatie voor een nieuwe heup moet worden uitgesteld.

• 

Alles bij elkaar begrijp ik nu wat de uitdrukking ‘het huilen staat mij nader dan het lachen’ betekent. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik kan in huilen uitbarsten. Er zit zoveel verdriet in mij dat het zelf een weg naar buiten zoekt, zonder dat ik daar controle over heb. Na alle drukke jaren was er eindelijk weer wat rust in huis en leek ik weer enige regie over mijn leven te krijgen. Helaas toch nog niet. Ik besluit weer naar de psycholoog te gaan, dat is nodig en zal helpen.

 Lichtpunt

Er is één lichtpunt, altijd! Mijn boek is tekstueel afgerond, gereed, klaar! Ik weet het EINDELIJK!
Echter gezien alle omstandigheden en gebeurtenissen, ben ik gewoon blij dat het zover is. Nu een uitgever zoeken! Ik houd jullie graag op de hoogte!